De allerlaatste

Helaas pindakaas is dit het laatste blogberichtje dat ik jullie zal schrijven…  De 3 maanden zijn, cliché cliché, echt gevlogen, maar ze zitten er nu op! 

De personen die ik het allerergste ga missen zijn Aminata, Kumba en baby Rabi. Dat klein dotje zou ik liever mee op het vliegtuig meenemen, maar ze hebben mij hier verteld dat dat nogal opvalt… zo’n babytje in uw handbagage. Dus ik heb mijn smokkelmissies opgegeven en mij erbij neergelegd dat Rabia niet mee in mijn Ikea-bed zal slapen, in mijn armen… Ami ga ik missen omdat ze geweldig goed kan koken, voor mij is ze de enige echte Afrikaanse cooking queen.

Kumba, ons zusje, heeft kleren voor de rest van haar leven door de afdankertjes die ik heb gegeven. Maar het kind is dolgelukkig en kijkt zo niet naar de gaatjes en de grote smurf die erop staat! Dankzij dit bieke ben ik een paar Afrikaanse wiebelmetdekont-danspassen rijker en hoe harder ik met mijn ze schudde, hoe harder zij moest lachen! 

En… natuurlijk de girafkes van mijn 3th grade klasje… mijn bijterkes, mijn bleiterkes,… ik ga ze zo missen! Het afscheid op school was een beetje zwaar. Het begon al toen het vierde leerjaar het liedje ‘de zon zien zakken in de zee’ als afscheidslied kwamen zingen voor Dani en mij. Met ne zware "bleitkop", rode ogen en ene trillend lipke heb ik staan toekijken. En het werd erger toen de meisjes van mijn klasje traantjes begonnen te laten…  Maar dat is typisch aan afscheid nemen zeker? :-) En zoals ons Dani hen heeft toegesproken: “We don’t say goodbye, we say basi kanam!” ;-) Ik heb hele mooie geschenkjes gekregen van alle kinderen en het was een warm afscheid van heel het schoolteam, dus ik vertrek toch met een kleine lach op mijn gezicht!

Om af te sluiten wil ik nog een algemeen dank-je-welletje zetten voor alle mensen die mijn blog (iets of wat) hebben gevolgd! Aangezien ik wist dat de meerderheid van mijn familie elke woensdag en zondag meelas en ik zo’n leuke reacties van anderen erop kreeg, schreef ik met super veel plezier!! Ik ga het misschien wel een beetje missen...

Nog een hele dikke merci aan al mijn sponsors op mijn spaghetti avond die ervoor hebben gezorgd dat ik het vliegtuig naar hier kon nemen en terug geraak, het is het zeker waard geweest!! Ook aan mijn broer, die mij 1 jaar zot heeft verklaard en mij bijna heeft opgesloten de dag voor mijn vertrek ;-) En aan ons mama die mij goed heeft bevoorraad met een zak vol medicamentjes... Ik en vele afrikaantjes hebben er gebruik van kunnen maken!

Hierbij sluit ik mijn Afrikaans avontuur af...

Hopelijk een veilige vlucht naar huis en tot binnenkort!  Xxx Jainaba

Voorlaatste week...

Dag 68 en 69:

Ik heb het gevoel dat ik een beetje uitgepraat ben de laatste dagen… Alles wat we nu nog meemaken is precies een filmpje dat teruggespoeld wordt en opnieuw wordt afgespeeld. Uiteraard zullen er nog dagen volgen die anders zullen zijn: wanneer we naar Senegal gaan en James Island zullen bezoeken,  ga ik jullie weer overspoelen met gebeurtenissen! Maar nu… heb ik niet al te veel te vertellen.

Alé moesten jullie het interessant vinden dat we zondag croque monsieurkes hebben gebakken, ons lang-op-verlekkerd-kriekske in ons bed, zonder elektriciteit met een pillamp op onze kop, hebben gedronken en er een typische meisjespraatavond van hebben gemaakt… wil ik daar gerust de pittige details over bovenhalen hoor!

Ik kan ook vertellen over het feit dat er in mijn klasje al drie keer geld is gesloten onder de leerlingen en dat ik maandag rechter mocht spelen… en dat ik op een uurtje tijd opeens 40 examenvragen over het vak Engels in elkaar moest steken, die mee zullen bepalen of de kinderen naar de volgende graad mogen….

Maandag heb ik wel nog eens genoten van mijn stage, heel letterlijk dan! Ik zal het uitleggen… Die kindjes zijn enorm onder de indruk van mijn haar! Wat logisch is, want Gambianen hebben korte kroezel krulletjes, dus glad “lang” haar zien zij nooit, en dan zeker niet in een lichte kleur! Meestal draag ik mijn haar hier omhoog en helemaal achteruit, wat btw he-le-maal tegen mijn Belgisch principe is… zo zal je mij dus nooit zien lopen door Zwijndrecht, maar met die warmte is dat vaak het beste. Maar als ik dan toch mijn haar eens los laat en het is net gewassen, ben ik voor de meisjes echt één of andere godin met magisch haar. Ken je die stukjes in films als er een knappe vrouw voorbij loopt int slow motion en alle kerels zitten staren? Zo is dat dan, maar dan met mijn haar en mijn tijgertjes van het derde leerjaar.  Ze zitten er dan ook heel de tijd in the wrijven… maar dat vindt juf Joyce zaaaalig! :-) Als ze dan stoppen  met frullen, zeg ik vaak: “No no, go on!”. En tegenwoordig zijn ze extra lief, ik heb zo een paar knuffel trezekes in mijn klas, dan heb ik toch mijn portie affectie gehad hier in Gambia! Volgens mij voelen ze het einde wat naderen… :-)

Dag 70, 71, 72, 73 en 74

Aangezien meneer elektriciteit zich elke avond rond 5 uur ging verstoppen en pas rond 12 uur weer tevoorschijn kwam, terwijl wij al lang lagen te knorren in ons bedje, kon ik even geen blog typen! Spijtig genoeg vergeet ik dan alle kleine details, maar er zijn 2 grote gebeurtenissen die ik niet (zelfs NOOIT van mijn leven zal vergeten. En die ga ik jullie vertellen in een samenvatting van 4 dagen:

Dinsdagmorgen werden we wakker, gelukkig maar, zoals elke morgen. Nietsvermoedend zette ik mijn bril op, aangezien ik anders nooit wakker word… Maar deze morgen was anders als anderen: Ik keek deze keer niet naar hot-babe-Dani… maar naar rode-boebel-Dani. Ze stond vol muggenbeten! Dachten we eerst tenminste… Wat we niet wisten was… dat ons verblijf in Gambia nooit meer hetzelfde zou zijn………………..

We aten alsof het gewone muggenbeten waren, we gingen naar school alsof het gewone muggenbeten waren,…. Maar de boebels werden niet alleen steeds groter en roder (natuurlijk ook omdat onze Dans alles aan het open krabben was alsof het gewone muggenbeten waren) maar… er kwamen ook steeds meer bij! Ik begon ze te tellen en ben uiteindelijk bij 90 gestopt, aangezien ik nog lang niet klaar was. Na enkele uurtjes stond ze letterlijk VOL beten. Allemaal kleine rijtjes van rode boebeltjes… Vreemd!

Thuisgekomen, lichtjes in paniek, vroegen we raad aan Aminata. Het eerste dat zij zei was: ”These are no mosquitos, these are bedbugs! They are very wicked!”.  Wij knikten wel eens, maar verklaarde haar terplekke in het Nederlands een beetje zot… budbugs… dat vind je alleen maar in mottige jeugdherbergen of zo, toch niet in onze gezellige kampbedjes! Maar aangezien onze kop rap zot gemaakt is en ons Dani ondertussen nog meer rode boebels begon door te krijgen, namen we het zekere voor het onzekere en hebben we onze bedden, beddengoed, matrassen,… (alles was met bed te maken heeft) buiten gezwierd. We hebben een nieuw bed frame in ons kamer gezet, en nieuw beddengoed genomen. “Opgelost!”, dachten we…

We vierden onze nieuwe, goeie, putloze matrassen door erop te gaan liggen en mee te zingen met de muziek op Dani haar Ipad.  We waren aan het volop aan het mee kelen met Ho Hey’, toen Dani opeens even helemaal uit de toon ging: Er kroop een beestje over haar bed!  We vingen het, bekeken het, kregen er kiekenvel van en besloten om naar Aminata te gaan voor nader onderzoek. Aminata zei de woorden die we hoopten nooit te horen: “Yes, this is a bedbug!”. 

Dit ging even ons verstand te boven aangezien we zien het vorig bed, de matrassen en het beddengoed allemaal hadden buiten gegooid. Uit paniek zijn we dan maar heel de kamer gaan onderzoeken, met de pillamp op onze kop en in de hand,…maar niets gevonden! Om het zekere voor het onzekere te nemen  (tweede maal..) zouden we voor 1 nachtje verhuizen naar een andere kamer, op het gelijkvloers, zodat Ami onze kamer vol insecticide kon spuiten en al die motzakken kon killen!

Ondertussen de volgende dag op school maakten alle leerkrachten ons bang dat die beesten so cruel zijn, dat zij niet doodgaan door insecticide en dat zij in ons kleren zullen kruipen,… Gevolg? 2 bange schijters die den boel dan maar verhuisd hebben, alle kleren in de zon hebben gelegd, gewassen, geïnspecteerd in elk plooike,… Dit toneeltje heeft 3 dagen geduurd, voor we weer wat gerust op ons plek zaten en, zonder angst dat er een bedbug in ons mouw zat, ons truike konden aandoen. We zitten nu in een nieuwe kamer, nog kleiner als ons vorige kamer. Met 1 groot tweepersoonsbed, waar we een gezellig kamp van hebben gemaakt met ons muskietennet, een paar stoelen als nachttafeltjes en 2 grote kasten die we met al onze macht in de kamer hebben gesleurd om ons bedwantsloos gerief in te leggen… Voor die laatste 10 dagen is het nog ok! Ik heb alvast 4 nachten geslapen alsof iemand met een baseball bat op mijne kop heeft geklopt en ik heb over de mooiste dingen gedroomd, dus mij hoor je niet klagen ;-). Ik heb bijna al mijn kleren weggegeven aan Kumba, die al ligt te pronken met mijn afdankertjes en mijn lakens zullen achterblijven in het warme Gambia, just in case... dat ik die beestjes niet meeneem naar huis!

Dani is tot nu toe al een beetje minder boebelachtig, ze beginnen weg te trekken aangezien ze onder mijn streng oog niet mocht krabben. Ze is opgelucht want nu hoeft ze de namen ‘vlooienbak’, ‘bedwants’, ‘boebel’ en ‘luisje’ niet meer aan te horen. Iedereen in het huis ziet haar toch zo graag!

Ok, nu het 2^e voorval, een veel leuker voorval om over te vertellen!

Een stofkop, blauwe rug, 20 schrammen, dazenbeten en een handtastelijke gids verder, hebben we een super safari in Senegal erop zitten! We zijn vrijdagmorgen om 6 uur vertrokken, samen met 2 begeleiders van het bureau waar we hebben geboekt, naar de ferry om aan de overkant opgepikt te worden om naar Senegal te rijden. We kregen genoeg eten en drinken, iets te veel drinken zelf want ik heb mij heel de dag een opgeblazen ballon gevoeld! 

Aangekomen in het park, kregen we een gids toegewezen die ons het park zou rondleiden… Beetje rare kerel, zei niet veel, vreemd zaakske. We vertrouwden hem al van in het begin niet… We stapten in zijn jeep, we mochten gaan staan op de banken en ons vasthouden aan een ijzeren bar. Ik voelde mij eventjes op de titanic, of in één of andere grave avonturenfilm… maar mijn enthousiasme werd al snel naar beneden gehaald toen we op de hobbelige wegen begonnen te rijden… Die auto heeft mijn rug zwaar laten afgezien doordat ik steeds botste tegen die ijzeren baren … daarmee de blauwe rug, ik heb 2 nachten amper geslapen, ik was precies van een stelling gedonderd…  

Bij de eerste stop zagen we zebra’s, antilopen en 1 neushoorn. De neushoorn had normaal een vrouwke maar hij heeft ze per ongeluk doorboord… jammer! Eigen schuld, dikke bult, nu was hij eenzaam. Dani en ik waren wel grote fans van de zebra’s… Dani waarschijnlijk omdat ze afstammen van de paarden (duh!) en ik omdat ze zo’n grappige poep hadden! Loppi juice (lekker kontje) zouden ze zeggen in Gambia :) Wel schoon beestjes, we hebben dan ook fotoshoot gehouden met hen…

We hebben uiteindelijk 2 uur rondgereden, en veel beestjes nog gezien zoals vele soorten aapjes, pumba’s, buffels,… Maar Dani en ik zaten dus op hete kolen voor die giraffen he! Ze konden ons al van in het begin niet garanderen dat we ze gingen zien omdat ze heel snel zijn en zich goed kunnen verstoppen op 6000 hectare. Wij hadden zoiets van “Ale… wij vinden 100 everzwijnen, 20 000 eekhoorns maar zo’n 6 beesten als ne giraf kunnen zich verstoppen?!” Ging er niet in bij ons… Dus blijven hopen. Uiteindelijk stopten we aan een hek, de trip zat er op. Boven ons hoofd verscheen een groot vraagteken en toen de gids zei “Sorry, we hebben ze niet gevonden!”, zaten we er allebei met een mok van hier tot in België (grote mok dus!)

We werden terug naar de inkomhal gebracht om te drinken, even te bekomen (en in ons geval verder te mokken). 2 minuten na onze aankomst kwam er een koppel aan, met een vrouwelijke gids. Dat koppel was duidelijk niet aan het mokken… ze zagen er veel gelukkiger uit dan wij. Ik hoorde dat ze Frans spraken, dus we besloten Dani in te schakelen (aangezien haar Frans stukske beter is als het mijne) om het koppel aan te spreken. Onze eerste vraag kon je al raden zeker?! En ja… zij hadden die giraffen gezien!  Ze toonden hun foto’s en filmpjes en wij waren super jaloers. We vroegen aan die gids waarom ze niet naar onze gids had gebeld, aangezien ze allemaal telefoons dragen. Bleek dat ze 4 keer had gebeld maar onze troeten niet had opgepakt! Wij kregen het er langst alle kanten he!

Lichtjes kokend stappen we naar de 2 Gambianen uit ons boeking bureau om te vragen of ze niet konden regelen of we geen tweede keer het park in mochten, enkel voor de giraffen te vinden. Bob, 1 van de 2, ging “praten” met onze voze gids. Op geen 5 minuten tijd waren die twee zo hard ruzie aan het maken, dat heel het park het kon horen en de giraffen waarschijnlijk gingen lopen... De gids wou duidelijk geen tweede keer met ons het park in (wat ik to-taaal niet begrijp – zo’n toffe biekes da wij zijn!?). Na een half uur waren ze nog niet klaar met bekvechten maar het kon ons niets schelen, wij moesten en zouden die giraffe zien! Uiteindelijk heeft de vrouwelijke gids, van dat Frans koppel ons meegepakt in het park, voor een tweede keer. 

De volgende tocht leek pas echt op een safari, de wegen werden nog hobbeliger, stof was overal, dazen beten in mijn benen, takken sloegen in mijn armen, benen en gezicht,… We waren echt aan het chasen achter die giraffen om ze te vinden… Die vrouw haalde al haar survival skills boven: we gingen helemaal off-road, ze sleurden boomstammen opzij,… alles om die beesten in het vizier te krijgen. En na een half uurtje zagen we opeens 2 mooie giraffen wandelen, tussen de bomen.  Echt ongelooflijke beesten! Achteraf, bij het terugkeren, zaten Dani en ik, heeeeelemaal voldaan met een vreemde lachje op ons gezicht in die auto, naar elkaar te gapen, zonder woorden. En we konden elkaars gedachten gewoon lezen: GESLAAGDE SAFARI!

Verder thuis gaat het wat minder, het begint meer op een beestenboel te lijken bij ons. Op deze moment zitten we weer met ratten, heb ik een muis gezien, hebben we al wat kakkerlakken gemolesteerd en dan die voze bedwantsen! Het gaat er een beetje over… Voor de kakkerlakken roepen we altijd Lamin, onze nachtwaker. Als we ’s avonds naar toilet gaan en we vinden er eentje, steken we onze kop eens buiten en Lamin kent ons al… hij pakt meteen zijn machete en gaat de kakkerlak te lijf! Dan hangt de kakkerlak aan het puntje van zijn machete en komt hij trots met zijn vangst buiten! 

- Door al het stof in Gambia zijn mijn beide oorbellen beginnen ontsteken, maar echt enorm hard. Zelfs harder dan toen ik ze net liet steken. Mijn beide oren staan dik en mijn staafjes zijn helemaal verdwenen. Ik kan niet meer lachen, eten, geeuwen,… alles doet zeer! Ik ben daar gene mens voor, want ik kan daar allemaal niet tegen, dat moet in orde zijn, punt uit.. Ik verzorg dat daarom ook 50 keer per dag, zonder enige verbetering. Vrijdagnacht besloot ik te gaan slapen nadat we een enge film hadden gezien, onze Dani lag al lang over ne knappe vent te dromen (of in haar geval over een schoon paard ;-)) en had zelfs al stukken gemist van onze film. Maar ik geraakte niet in slaap, mijn rechteroor klopte en ik kon langst gene enkele kant slapen omdat mijn linkeroor ook zeer deed (bovenop mijne pijnlijke rug nog eens!).  Dus ik besloot om een uur of 1 ’s nachts toch nog maar eens te gaan ontsmetten, want als er iets in mijne kop zit, zit het niet ergens anders. Richting badkamer… Ik stond met mijn wattenstokske de korstjes er rond los te maken en ik voelde hét komen… mijn oren begonnen te suizen, mijn zicht werd wazig en mijn hoofd  werd een beetje licht. Gelukkig weet ik dan al: Tijd om te gaan liggen!!! Ik ben uit die badkamer gestrompeld, heb mij op ne stoel in de gang geplaceerd en ben een paar minuten naar een ander universum vertrokken… Een zwart gat van enkele minuten. Toen ik weer bijkwam, besloot ik toch maar naar de kamer te gaan. Onderweg kwam het weer op … Ik heb nog net de deur kunnen dichtdoen en ben mij dan maar op de grond gaan leggen om weer terug naar een andere plaats te vertrekken. Ondertussen werd Dani wakker van mijn al dat flauw geval, scheen ze eens met haar pillampje op mijn belebberde kop en haar eerste woorden waren: “Moh Joyce, wa ligde gij daar nu op die kakkerlakkenvloer te doen?!” Ze was wel lief heel voor mij ‘s nachts, ze heeft om het uur eens geschaard om te voelen of ik nog naast haar lag! Ouuuh :-)

Liefste mensjes, ik moet jullie zeggen: Volgende keer is het mijn allerlaatste blogberichtje, want dan kom ik naar huis! Een grote opluchting voor de trage lezers? Tot dan!

North Bank avontuur...

Woensdag zat ik in North Bank, daarom kon ik niet posten. Daarom nu: the-extra-long- blog-version. Zet alvast een redbulleke gereed, zet u brilleke goed  en leef u vooral in, in ons North Bank avontuur alsof je er zelf was ;-)

Dag 61: zondag 5 mei

Zondag is de stomste dag van de week. Voor iedereen is dat maandag, behalve voor mij. Zowel in Gambia als in België. Niets goed aan zondag, thuis lig je meestal te bekomen van u zwaar weekend, ontdek je opeens dat je nog veel te veel te doen hebt en kan je ’s avonds niet in slaap geraken aangezien je te lang hebt geslapen overdag… Het zit gewoon in u lijf die ‘zondag’. Hier in Gambia is dat niet anders… Ik haat zondagen hier. Het huis is leeg want iedereen heeft een dagje verlof, er is geen eten in huis en onze lessen moeten voorbereid worden… Maar we hebben er het beste van proberen maken! 

De uitstap naar het internetcafé was alleen niet zo slim geweest vandaag... Er was té weinig volk om tegen te praten en daarom heb ik, tegen de verveling in, foto’s van facebookers kunnen bekijken… Slecht plan. Overal foto’s van mensen met sangria op een terras, kidding me?! Ik zou speciaal overvliegen om een sangria te drinken! Daarom drink ik er minstens 3 achter elkaar als ik terug ben, gewoon, uit principe.

We zijn vandaag naar de tailor gegaan! Stel je daar geen grote toch bij voor… Het is gewoon de baan oversteken. Onze tailor, Baboucar, is een schatje. Hij had een tasje gemaakt voor Dani en mezelf. Toen we daarbinnen stonden te wachten op het resultaat, zag Dani nog een leuk stofje liggen in de prullenbak. Het was net groot genoeg om nog een tweede tasje van te maken. Ze had het eruit gegrabbeld en was het aan het bekijken. Babou begreep, als een onechte man, haar signalen en gaf haar het als geschenk, gratis! Waar je normaal 50 Dalasis voor moet betalen, kreeg ons blondie gratis! Hij had dan toch een beetje medelijden met mij en begon voor mij ook zijn prullenbak uit te keren. Ik kreeg uiteindelijk ook één of ander overschotje.. Was het mooi? Nope… Maakt hij er iets mooi van? Nope… Het wordt een Afrikaans vrouwenhemd. Wat denk je? Verbanden die handel als ik thuiskom? Ik trek er heeeel misschien een foto van ;-).

Dag 62: maandag

Het begon al gisterennacht: Ik geraakte niet in slaap, ik had net naar ‘Dear John’ gekeken en heb een half uur zitten snotteren toen Dear John zijn papa stierf… Ook al weet ik dat dat stuk gaat komen, aangezien ik die film al 9 keer heb gezien, tóch doe ik het mezelf elke keer aan! En ik zag Daniëlle vanonder haar muskietennet al , helemaal verward , kijken naar mij en denken van: “Moh Joyce?! Wat is er gebeurd? Ge moet toch niet zo wenen om die sangria’s op facebook! Binnen drie weken krijgt ge er zelf drie!” Maar nee… ’t was gewoon Dear John zijn papa… Ik heb het dus nog half 2 zien worden, ik kon de slaap niet vatten.

Deze morgen waren mijn oogskes klein en geloof het of niet… ik zag, onder mijn bruin laagske, bleek. Voorspelt nooit veel goeds bij mij!  Toch naar school gegaan, maar ik zat nog geen 10 minuten neer en ik voelde mij echt niet goed worden. Ben ik maar terug naar huis gegaan en heb heel de dag…. in mijn bed gelegen! Want morgen frisse vis voor de North Bank. 

’s Avonds, tijdens het avondeten, was het nog een laatste gesprek over onze trip naar NB. Pat ging helemaal op in het moment en raadde ons aan om zeker 1 koffielepel zout te eten voor ons vertrek, zodat we voldoende water konden ophouden als het 45° zou zijn… En we moesten zeeeeker (!) minstens 3 liter drinken, om uitdroging (en eventuele dood precies?!) te voorkomen. We gaan zelfs helemaal survival style: We moeten een lap stof rond onze fles water binden, die we vastmaken met een touw. We moeten dan die stof nat houden en zo blijft ons water altijd fris! De Pat ziet het al gans zitten. Kristien, zijn vrouw, moest heel de tijd te lachen met zijn uitleg en tips: “Maar alééé Pat… Da zijn nu toch geen beesten!”

Morgen om 5 uur opstaan dus vroeg ons bedje in, want…. “Morgen begint het avontuur dat we heel ons leven zullen meedragen.” (quote van dé Pat)

Dag 63, 64, 65: Driedaagse North Bank

De wekker ging af om 5, ik deed mijn ogen open en ik dacht bij mezelf: “Hm.. het valt precies nog mee, ik ben goed wakker!”. We maakten onszelf en onze bagage klaar om een 6 uur lang durende tocht te trotseren. Habib, onze dagwaker bracht versgebakken, WARME tapalapa’s… iets gans anders dan die verlepte, taaie dingen tegen dat wij ontbijten!

Toen we een goed laagske hadden gelegd, stapten we in de taxi, op weg naar de ferry. Daar kwam ik al terug op mijn “Hm.. ik ben goed wakker!”, want ik was al aan het knikkenbollen. Dan volgde de ferrytocht… Dat was een beetje overweldigend waardoor ik meteen weer wakker was. Vergelijk het Gambiaans volk met een bende wilde beesten en de ferry met 1 lekker, gewond antiloopje dat in het midden van een veld ligt. De wilde beesten worden op hetzelfde moment losgelaten… moet ik geen tekeningske bij maken zeker?  Toen we er eindelijk op zaten en de lange tocht begon, voelde je, hoe dichter we bij de overkant kwamen, het warmer worden. Het was wel gek die ferry, er zaten zelfs beesten op (lees koeien, kippen,..)!

We vielen ver van onze ferrystoel toen we stopten met varen, de zon gaf ons bijna letterlijk een klop op onze kop. Maar de tocht was nog steeds niet gedaan… we moesten nog anderhalf uur rijden en dat nóg meer landinwaarts. We stapten allen in de laadbak van een auto en reden naar onze bestemming. Hoe dichter we bij North Bank kwamen, hoe droger en warmer het werd… Zo warm dat ik echt gene blijf met mezelf wist.. Ge kent dat wel… wanneer  ge niet weet waar kruipen ;-). Dat gevoel heb ik eigenlijk 3 dagen lang gehad… Maar daar kom ik nog op terug!

Aangekomen in ons dorp Mandori, werden we achtervolg door iets wat je weeral kon vergelijken met wilde beesten… alleen waren wij nu het lekker, gewond antiloopje dat door de straat huppelde. En de wilde beesten konden blijkbaar ook praten want ze riepen allemaal te samen… raad zelf maar…. “Tubab! Tubab!”. We werden zeker door 70 man achtervolgd! 

We mochten plaatsnemen op een plein waar stoeltjes stonden, daar werden we voorgesteld aan het dorpshoofd die ons wat uitleg gaf in het Mandinka’s. Mozes, onze Gambiaanse begeleider die wél Engels kan, vertaalde dat dan voor ons. Hij heette ons welkom en heel de rimram dat een dorpshoofd hoort te zeggen… De dorpsbewoners keken ons ondertussen aan alsof we van één of andere rare planeet kwamen, de kindjes waren zelfs bang en bleven op afstand. En als ze uiteindelijk dan toch wat dichterbij durfden komen… draaide ik mij eens om, schrokken ze en gingen ze terug 5 stappen achteruit!

We kregen allemaal een familie toegewezen met 1 gastvrouw of -heer. Ik kreeg Aminata, een jong meisje van 23 die nog een kop kleiner was als ikzelf, Dani kreeg Lisa, een meisje van 20. Mara, PJ en Bert kregen alle drie een getrouwde man toegewezen.

Samen met onze host vertrokken we naar onze compound. We lagen allemaal niet zo ver van elkaar, maar de tocht leek eindeloos in 45° en op heet zand… Ik voelde mij helemaal niet op mijn gemak aangezien we allemaal uit elkaar getrokken werden en ik samen met een horde van 30 pubers naar mijn compound vertrok. De meisjes waren constant aan het lachen en aan het giechelen en ik kon natuurlijk nooit meelachen want ik verstond hen niet! En iets in mij zei dat hun gegiechel over mij ging, aangezien ze ongegeneerd aan het wijzen waren. Ze konden geen woord Engels… dat zorgde natuurlijk voor grappige, maar soms ergerlijke momenten! Ik probeerde soms iets met handen en voeten uit te leggen en nóg begrepen ze het niet. 

Toen we aankwamen in de compound werd ik begeleid naar onze kamer… Idd “onze”, want Dani en ik kregen “het geluk” samen te liggen met onze gastmeisjes in 1 bed, terwijl die andere lucky bastards een ganse kamer voor zichzelf hadden. Een korte beschrijving van de kamer: Je had een vloer bedekt met zand en honderden mieren en termieten, stenen muren, een golfplaat als dak waardoor onze kamer een stuk in de open lucht was, 1 bed en 1 tafeltje en een golfplaat als deur naar ons “achtertuintje” waar onze douche/wc/wasplaats (alles in 1 ruimte) was.  De douche was gewoon een emmer water en de wc… een put van 10 cm doorsnede in de grond! Goed mikken was dus vereist ;-) Ha ja! Voor ik het vergeet, sommige dingen die ik ga vertellen zijn ver van smakelijk… maar ik ga het mij niet aantrekken want zo is het leven in Afrika nu eenmaal, sorry voor de gevoelige zieltjes! En ik moet jullie toch mee zien te krijgen in mijn verhaal zeker ?!;-) 

Terug naar het moment dat ik aankwam in de compound met mijn puberale volgelingen… Ik kan het echt in details vertellen, want het speelt nog af als een filmpje in mijn hoofd, maar dan ben ik te lang bezig… dus nadat ze de deur hadden geopend voor mij, mocht ik op het bed zitten en zij gingen rond mij zitten op de grond alsof ik een koningin was. En 60 ogen staarden mij alleen maar aan…. Ik zat daar zo ongemakkelijk als iets en wou het liefst van al gewoon zelf als een wild beest weer op die ferry springen, terug naar Manjai. Maar dat ging natuurlijk niet, aangezien de Pat ons al had achtergelaten met zijn auto.

… Dus ik besloot er het beste van te maken, mij er over te zetten en dan maar een gesprekje te proberen aanknopen. Mislukt. Het enige dat ze konden zeggen was: “Jainaba nice, Jainaba nice”, ik weet nu zeker, achter 50 keer dat zinnetje te horen, dat ze mij nice vonden! Mijn conversaties met Aminata en haar vriendinnen bestonden ook voor de komende drie dagen vooral uit staren, eens lachen naar elkaar, weer staren en af en toe een gebaar dat ze dan uiteindelijk toch niet begreep en natuurlijk… “Jainaba nice”. Maar het was toch een schatje, Aminata. Al van het begin van mijn verblijf ontfermde ze zich enorm over mij! Ik kon mij niet draaien of ze stond er ook! Als ze kon, zou ze mij zelfs gewassen hebben, bij wijze van spreken. De familie zelf was ook heel groot, bijna iedereen van het dorp heette “Dremmeh” met hun achternaam, ik werd dan ook van de ene naar de andere compound gesleurd om met iedereen kennis te maken, terwijl niemand Engels kon.

Onze compound zelf was nog wel gezellig buiten… niet al te groot, 1 boompje in het midden van het plein, een paar stallen waar onze geitjes en ezels en kippen sliepen en de kamertjes. We woonden daar samen met de mama van Aminata en haar broer met zijn vrouw en kind, Binta. Binta was enorm schattig, ze was maar 1 jaartje oud en was eerst heel bang van mij, maar naarmate ze mij meer zag verschijnen in de compound, wuifde ze al eens naar mij en kreeg ik al eens een lach op haar mondje getoverd! De kindjes waren er wel heel vuil… mensen die mijn foto’s kunnen bekijken, zullen dat wel zien.

Ik had mij net wat over het hele gebeuren gezet, toen er een ramp gebeurde: er kroop een dikke spin over mijn muskietennet. En meestal als ik “dik” zeg , overdrijf ik, maar deze keer echt niet!!! Een dikke zwarte spin met dikke zwarte poten en ik zweer het, ik kon bijna zijn ogen zien en ze keken alle 20 naar mij! Ik kon dus niet meer genieten van mijn dode, stille momenten met Aminata op de kamer want ik moest alleen maar aan die spin denken en die heel de tijd in het oog houden met mijn pillamp… Aminata zat heel de tijd onbegrijpend naar mij te kijken, maar ik kon haar natuurlijk niet uitleggen wat er gaande was. Na uren twijfelen, (en toen de spin zich in beweging zette…) besloot ik iemand van het mannelijk geslacht in te roepen en heb uiteindelijk naar ons bijbelfiguur gebeld om ze te komen doden voor mij :-) Maar de beestjes gunden mij de rust écht niet… want nog geen 10 minuten later kropen er twee grote kakkerlakken over de muur. Aminata vond het zo nodig om ze op de grond te slaan waardoor ze onder ons bed vluchtten… Ik voelde het al… ik ging heerlijk slapen die nacht!

Ondertussen was de nacht gevallen en waren we allemaal uitgeteld… Aminata en Lisa (mijn en Dani’s host meisjes) wouden nog eens uitgaan… alé ja “uitgaan”… dat is in het donker wat dansen en djembee spelen op het dorpsplein. Ze wouden ons meenemen, maar ik wou alleen nog maar dansen in mijn bed, ik kon niet meer en ik viel overal waar ik zat in slaap. Na 1 uur gebarentaal te gebruiken, om haar te overtuigen dat ik al wou slapen en zij alleen kon gaan, liet ze mij toch in mijn eentje naar de compound vertrekken. Ik bleef alleen achter, just me and de pillamp. Het volgende dat ik ga vertellen, is wat ik bedoel met wansmakelijk… maar het is gebeurd en het is achteraf bekeken wel grappig dus… maar, leg u eten alvast aan de kant.

Het was pikkendonker in de compound, niemand in de buurt. Het was er muisstil, buiten de ezel en de geit die hen af en toe lieten horen en rondliepen op het plein. Ik deed mijn nachtelijke routine, op een zeer ongemakkelijke, bijna festivalachtige manier… Alleen was er deze keer niemand om mijn spiegeltje vast te houden en om met mijn pillamp in mijn ogen te schijnen als ik mijn lenzen eruit wou halen… Ik was dus enorm aan het sukkelen! Toen volgde het tanden poetsen… Ik zat er op een stoeltje, nog steeds alleen in het donker, met mijn pillamp in het ene hand en tandenborstel in het andere. Bij elk geluid, klopte mijn hart een beetje harder en checkte ik heel die compound met mijn lamp. Toen ik mijn mond moest spoelen met mijn fles water, moest ik dé keuzen maken: of terwijl sukkelen, of de pillamp even neerleggen. Het is het tweede geworden… meest enge moment van mijn leven! Dan naar toilet…………… Ik ging naar die put, die overdag nog ok leek en dacht bij mezelf: “Ok, het moment is gekomen Joyce… het moet! Zet u er gewoon over, letterlijk en figuurlijk!” Ik kwam er nietsvermoedend met mijn pillampje aan om naar het toilet te gaan en toen zag ik het verschrikkelijkste dat ik ooit heb gezien.. beelden voor altijd in mijn geheugen gegrift, nachtmerries forever: Die put en alles errond zat vol kakkerlakken, maar echt VOL! Ze waren gigantisch én snel! Ze kropen er rond, ze kropen er uit en ze kropen bijna over mijn voeten! Ik wist niet wat doen en ik zag maar één uitweg op die moment: De dag voor ons vertrek hamerde Pat erop dat we een plastieken bekertje moesten meepakken om onszelf mee te wassen, ons tanden mee te poetsen en uit te drinken… wel….… ik heb dat bekertje, die bewuste avond, voor andere doeleinden gebruikt….. :-) Don’t blame me, blame the cockroaches! Ik was in paniek, ik wist niet wat doen! Maar achteraf konden we natuurlijk lachen met mijn kakkerlakkenverhaal ;-) Gelukkig was Aminata gaan dansen die avond én gelukkig dat je bijna nooit naar toilet moest omdat je al dat water uitzweette! 

Gelukkig had Bert, wél een wc pot. Alé die wc pot was eigenlijk versiering… daaronder zat evengoed dezelfde put als bij mij thuis, maar gewoon het feit dat er een pot op stond, deed me al wat aan Kadjendo denken, als ik mijn ogen dicht deed dan toch.. Maar de pot stond evengoed ook buiten, in de blakke zon, maar ’t is gewoon het gedacht he ;-)… Ik liep dus vaak over het straat met mijne wc rol in de hand op weg naar Bert zijn wc! Achteraf vertelde Bert, op een avond die eerst nog heel gezellig was, dat die wc pot ’s avonds ook vol kakkerlakken zat. De avond was verpest.

Na heel het avontuur van de put, lag ik eindelijk in mijn bed, helemaal alleen. Ik had mijn twee vaste gadgets mee: mijn pillamp en mijn fan (waaier), want het was om te stikken in die kamer! Terwijl ik daar lag, hoorde ik natuurlijk van alles… Ik had de deur wijd laten openstaan, zodat Aminata binnen kon als ze terugkwam van het dansen. En daardoor stond er op een gegeven moment gewoon een geit in het midden van onze kamer! Ik schrok mij een ongeluk, ineens een geitenkop vanachter dat gordijn! Ik denk dat ik het eerste half uur met mijn pillamp heb liggen rondkijken in de kamer naar de beestjes, maar moest me uiteindelijk verplichten om hem uit te doen en aan leuke dingen te denken zodat ik in slaap kon vallen… Het slapen zelf was ook verschrikkelijk. Ten eerste was het snikheet ’s avonds. Het “koelde af” naar 35 graden ’s nachts, dat spreekt voor zich zeker? Ondertussen kropen er beesten (mieren, termieten, kevers, spinnetjes in en rond het bed en over mij, Aminata was een snurkster en de matras was steenhard…. Maar voor die beestjes had ik dé oplossing: ik smeerde mij vol, maar echt vol van kop tot teen, met deet… ik stonk zo hard naar deet dat de beestjes in andere compounds al gewaarschuwd waren voor mij.

De avonden waren eigenlijk heel donker in Mandori, de maan scheen er blijkbaar niet en er was geen elektriciteit. Je zag dus niet voor je voeten. Maar als je dan eens naar boven keek, zat je gewoon onder een gigantische sterrenhemel. We verplichtten de Gambiaanse meisjes vaak om de lampen even te doven en te genieten van het zicht, toch één prachtig positief punt aan de nachten in Mandori, want zo’n sterrenhemel hebben we zelfs niet in Manjai. We vergaten op slag de kakkerlakken, ratten en hyena’s die er rond liepen.

 ’s Morgens werden we gewekt door de moskee om half 6… en de ezels en hanen in de compound gunden mij het uitslapen al helemaal niet, dus ik was steeds vroeg op post om mee in de tuinen te gaan werken! Daar kweekten ze groentjes in en wij moesten die bewateren door water uit de put te halen. Zwaar werkske in 45° en mijn schoenen zijn voor in de vuilbak te smijten, maar het was toch leuk om te doen! 

Buiten in de tuinen werken hadden we nog andere bezigheden zoals noten kraken, onze haren laten vlechten en eten. We kamen echt niets te kort, Aminata zorgde goed voor mij en haalde echt alles uit de kast om mij te verzorgen. Zo maakte ze eten voor mij, veegde ze elk dag de mieren op in haar kamer en gaf ze mij elke dag een kannetje vers water om mij te wassen (gelukkig, want op mijne beker kon in niet meer rekenen! ;-)) Als welkomstgeschenk kreeg ik zelfs Bisap juice.

Om water te krijgen moest je naar de dorpskranen… dat waren taps waar veilig water, zonder wormeitjes, uitkwam. Daar vulden we onze survivalflessen dagelijks 3 keer bij! En terwijl we dat water aan het drinken waren, zweetten we het gewoon weer op dezelfde moment uit! Het leek dwars door u te gaan.

’s Middags kon je vanaf 1 tot 5 niet buitenkomen van de warmte. De zon was té hevig en het zand was zo heet dat het door je schoenen brandde. Daarom stopt iedereen daar met werken en gaat iedereen binnen zitten en ataya drinken in de middag. Wij dus ook.. Maar wij wisten echt geen blijf met onszelf! Elke positie dat je aannam was te veel gevraagd,  zelf in praten had ik geen zin. Het enige dat wij dan maar deden was… een dutje! Dan merk je er het minst van. De eerste dag was het in Bert zijn compound. Pj en Dani hadden zich in een groot bed geïnstalleerd, Bert in een eenpersoonsbedje en ik had nergens plaats meer… dus ik heb mij maar in alle bochten gewrongen om te slapen op een stoel! De tweede dag zijn wij, de meisjes, gaan slapen op mijn bed… De kust leek veilig… maar toen we ons ogen weer openden, zaten er opeens 6 Gambiaanse meisjes te staren naar hoe de tubabs aan het slapen waren! :-) Speciaal volkske hoor!

Al bij al was het een toffe driedaagse, een hele belevenis, maar ik was zo blij om weer thuis te zijn en in mijn put te kruipen ’s avonds. Ik was steendood, het was super zwaar! Ik ben waarschijnlijk de helft nog vergeten vertellen, ik kan sommige details echt niet in mijn blog beschrijven… bv. hoe vuil het daar was en hoe arm de mensen daar zijn, het eten, de gewoontes, de mensen die we hebben leren kennen, de grappige verhalen,… Maar dat is dan voor de mensjes die ik nog veel ga kunnen vertellen bij mijn terugkomst ;-)

Dag 66 en 67: vrijdag en zaterdag

Ik kon mezelf niet eens meer herinneren hoe ik in mijn bed ben gekropen, wat er nog gezegd is geweest… 1 zwart gat, ik ben direct in slaap gevallen! En we hebben natuurlijk lang uitgeslapen… Vrijdag was een echte chill-dag, niets gedaan buiten wat rondgehangen thuis en de verhalen verteld over NB tegen ons Aminata, die om de vijf lappen strijk van het lachen lag! Vooral met de verhalen van Daniëlle die van 1 tot 6 ‘s nachts heeft wakker gelegen omdat er ratten over haar bed liepen en mijn kakkerlak-bekertje-incident…

Zaterdag was het teachers meeting, maar dan de grote versie met 40 man, bij ons thuis in Kadjendo… Gisterenavond, vrijdag, was er speciaal een rammetje bij ons thuis geleverd. En hij zou deze morgen, zaterdagmorgen, geslacht worden. Ik was mij vrijdag al eens naast dat beestje gaan zetten en had hem een naam gegeven: Lamin, omdat hij een beetje leek op onze nachtwaker Lamin ;-) Ik had al spijt dat ik bij dat beestje gaan zitten was, want ik had er nu al een band mee. Ik weet bijna zeker dat hij mijn naam kon blaten! Maar Lamin werd inderdaad zaterdagmorgen geslacht, in onze hof. Het was een verlies voor iedereen. Dani en ik hebben  onze ramen en deuren gesloten en onze muziek maar even in ons oren gestopt om zijn noodkreten niet te moeten aanhoren.. Toen we een paar minuten later buiten keken, hing onze Lamin schonekes in onze boom uit te lekken, en zijn kop in PJ’s handen… toen wist ik al dat dat beestje wreed ging smaken ’s avonds...

Langste bericht ooit

Om het goed te maken van vorige keer: een extra lange versie! Enjoy!

Dag 57: woensdag 1 mei 

Een bewogen “vrij” dagske! Mijn voornemens voor 1 mei: Mijn ogen pas openen om 12 uur, op ons dak een beetje wakker worden, een lekkere tapalapa eten met bangelijke choco, schooltaken maken (die uiteraard heel vlotjes gingen), tussendoor even bekomen van die taken op ons dak in een aangenaam zonnetje. En ‘s avonds gezellig op restaurant met ons vier met een BOM van ne pizza voor mijne neus. En uiteindelijk afsluiten in het internetcafé, waar het internet zo snel ging dat ik het niet het kon volgen.

Maar de realiteit was net iets anders: Om half 6 werd ik wakker van de moskeegeluiden, om 7 uur werd ik wakker van een rare droom, om half 8 werd ik wakker van de zon die in mijn ogen scheen en om 9 uur was er al lawaai in ons huis. Ik heb mezelf toch gedwongen om te blijven liggen tot 10 uur, met mijn ogen open! Geen gemakkelijk leven hier… ze gunnen het mij gewoon niet ;-)

Mezelf uiteindelijk uit het bed gesleept met de bedoeling op mijn gemak wakker te worden… Maar de jongens beslisten daar anders over. Ze kregen het plots in hun hoofd om naar de crocodile pool te trekken vandaag, in Bakau. Helemaal overdonderd moest ik niet alleen snel wakker worden maar ook mezelf nog eens mentaal voorbereiden op het feit dat ik een krokodil ging aanraken vandaag!

Die tapalapa met die bangelijke choco werd ondertussen een tapalapa met de smerigste choco uit Gambia (tijd dat Pateline choco terugkomt!). Die schooltaken… die waren al volledig out of the picture en de zon was om te stikken vandaag, ver van aangenaam! Zelfs van te zitten, was je aan het zweten. 

Aangekomen in Bakau, passeerden we het marktje. Resultaat? 500 Dalasi kwijt! Wat heb ik gekocht? Een stofje om mijn laptoptas van te laten maken, 12 zakjes groundnuts (Ik verslaafd? Baneet!) en een klein leren tasje waar nog geitenhaartjes aanhingen. Ik moest eerst nog wennen aan het idee dat mijn nieuwe tas haar had… maar toen ik de verkoper daardoor had overtuigd om 100 Dalasi van de prijs te doen, kon ik er al mee lachen! Nu kan ik mijn allernieuwste aanwinst epileren, multifunctioneel tasje dus, tegen de verveling als de elektriciteit uit is ‘s avonds!

De crocodile pool was uiteindelijk niet zo vet… het was gewoon letterlijk één pool met wat crocodiles in! Niets meer, niets minder. Op het eerste zicht waren het er niet zo veel, maar als je dan eens tussen de planten keek, zag je al die kopkes er bovenuit steken. Sneaky bastards ze, schuilen tot ze in u kuiten kunnen bijten! Al bij al, niemand heeft een been of arm verloren en we hebben allemaal een krokodil kunnen aanraken! Een nieuw risky avontuur hier in Gambia… 

’s Avonds werd ons gezellig avondje tafelen met de groep al verbroken, aangezien de jongens vroeg met z’n tweeën gingen eten omdat ze naar de voetbal gingen kijken. Dan maar een romantisch onderonsje met den Dani! Mijn BOM van ne pizza werd uiteindelijk ingeruild voor rauwe frieten en een rubberen omelet. En over de snelheid van het internet… daar wil ik het nog niet eens hebben! ;-) 

Wat hebben we geleerd uit deze dag? Plan nooit iets in Gambia! En… denk altijd andersom!

Dag 58: donderdag

Donderdag mogen de kindjes naar huis om 14 uur. Dani en ik zijn dan altijd euforisch want onze zwaarste werkdag zit er dan niet alleen op, maar ook onze lesweek, aangezien we op vrijdag niet lesgeven. Maar… de kindjes hebben meer geluk dan wij. De teachers worden elke donderdag uitgenodigd op de teachers meeting van 14u tot 16u. Op zich valt dat soms nog mee, want: je krijgt koekskes! Dat is eigenlijk de enige reden dat ik die meeting leuk vind. Ik zit er ook nooit met mijn hoofd bij, die Gambianen hun Engels volgen is zo vermoeiend dat ik de moed al opgaf en gewoon heel de tijd knik. Af en toe wordt er een voos mopje gemaakt, lacht iedereen en snap ik er weer niets van. Soms wordt er ineens geapplaudisseerd voor één of ander goed idee,  schiet ik wakker en klap ik maar mee zonder te weten waarom. Soms ontstaat er ook plots een hevige discussie, vragen ze onze mening en zit ik er met een groot vraagteken boven mijn hoofd. Tja, die teachers meetings… niet simpel hoor. Gelukkig heb ik die koekskes nog.

Nog zo iets… die thee die we daar elke donderdag krijgen. Iedereen is daar zo zot van, kijkt ernaar uit wanneer auntie Mariama met die plaat vol bekertjes verschijnt. Sommigen zitten achteraf nog op dat theezakje te zuigen of vragen  een tweede kop (serious?!) Het enige dat ik kan denken als ik Mariama met die thee zie binnenkomen is: “eeeeei-kes weeral die mottige thee…Waarom kon Mariama nie struikelen met die plaat op den trap?” Gambianen nemen geen ‘nee’ aan, dus opdrinken zult ge die thee doen! De eerste keer dat ik probeerde die thee te weigeren, als Gambiaans groentje, kreeg ik “de volle laag” en uiteindelijk heb ik twee koppen genomen omdat ik schrik had van Mariama. Worst nightmare ever, die twee bekers thee. Dus hoe los ik dat nu elke week op? Ik zie Mariama binnenkomen, ik pak de pot suiker al klaar, dicht bij mij. Ik hou die kopjes in ’t oog en geef door tot ik de minste hoeveelheid thee vast heb. Ik haal zo snel mogelijk dat zakje eruit, schep er 5 lepels suiker in en probeer het in 5 slokken, zo snel mogelijk, op te drinken zonder de ademen, zodat ik het niet proef. Dan trek ik een paar seconden een zuur gezicht en eet ik 2 koekjes na elkaar om de smaak kwijt te geraken. Elke donderdag bij de meeting een hele opgave dus, nog 1 keer te gaan nu… oef!

In de klas had ik vandaag eens geprobeerd om met de kindjes brieven te schrijven naar mijn stageklas in het 6^e leerjaar. Ik dacht “dit wordt een mega ramp!” maar… Ik heb de situatie onderschat. Ik heb mijn antiloopjes nog nooit zo enthousiast gezien als vandaag. Normaal is dat elke week zwoegen om die brief te schrijven (er is een vast uur ‘letter writing’ in de week) en zie ik ze alle uitvluchten gebruiken om toch maar niet te beginnen. Dan is de punt van hun pencil niet scherp genoeg, hun blad is op mysterieuze wijze gescheurd, ze moeten naar het toilet,… noem maar op! Maar nu konden ze niet snel genoeg op hun plaats zitten om te beginnen pennen. Zelfs wanneer de bel ging om te gaan spelen moest ik ze van hun stoel trekken om hen buiten te krijgen! 2 leuke resultaatjes van de kindjes (schrijffoutjes inbegrepen, en van op den hak op den tak gesprongen, maar dat maakt het net zo leuk, vind ik…) :

Dear Belgium pupils,

How are you? We are fine!

I am sending you a letter about our life. Our teachers are teacher Joyce and teacher Kambi, they are nice. Teacher Joyce is teaching us English. I’m 10 years old. We have a cook in school. Her name is auntie Mariama. She cooks beanachin and domoda. Do you eat domoda? Which food do you eat?

We have a big football field, do you have a football field? I live in a compound with my family. Do you have brothers and sisters? 

We have a big mango tree. The mangoes will come soon. 

We visited the nature park with teacher Joyce. How do you find teacher Joyce? Do you like her? I like her. 

With love

Dear friend,

Hello how are you?

I will tell you something about our country, The Gambia. Every year we have a raining season in June and July, do you have a raining season? 

I want to tell you something about trees. You should not cut trees. They are important because they give us food, medicine and oxygen. (ey, goe opgelet tijdens de les van teacher Joyce zene ;-) moest ik toch even bij lachen als ik dat stukje las!)

I live with my family in a compound. My mother, my father and my 2 sisters. I like skipping and sleeping. 

If you want to come on holiday, you can stay with us. I like Belgium pupils.

Bye Bye

Dag 59: vrijdag

Voor ik begin aan vrijdag, heb ik een opdracht voor jullie. Neem diep adem, sluit je ogen en beeld je even een ontplofte school in…

…Want vandaag zag onze school er zo uit! En voor ik begin te vertellen, heb je daarvan een beeld nodig om het serieus te nemen. Het was grote-kuis-dag vandaag. Alle klassen werden leeggehaald, ondersteboven gekeerd, alles werd grondig geschrobd van de muren tot het plafond… en de kinderen kregen ook een beurt. 

Het begon nog ok: Alles werd buiten de klassen gehaald, ik was de banken aan het schrobben, de kindjes waren aan het vegen en het dweilen, andere kinderen waren de kasten aan het ordenen,… the usual things als je kuist. Tot ik 10 minuten mijn rug had gekeerd… 

Ik draaide mij weer om en zag de kinderen LETTERLIJK op hun buik zwemmen in het sop, in ons klasje! Van kop tot teen nat, schuim in hun ogen,…en maar lachen! Daarna ontstond er een vloedgolf van water dat uit onze klas stroomde… op de kop en het materiaal van de mensen van het verdiep onder ons…

De school zelf was een grote ramp.. juist een oorlogsveld. Overal lag speelgoed, banken op een hoop, kasten, stoelen,… noem maar op! Alles wat een school kan hebben, lag buiten op een grote hoop. Alle kinderen waren aan het spelen met dat speelgoed, liepen rond met emmertjes water, waren zand aan het scheppen op elkaar, zich aan het besmeren met zeep, instrumenten aan het “bespelen”,… zo hectisch!

Om te ontspannen na die drukke vrijdagvoormiddag, zijn we gaan uitwaaien op het strand. Het was bangelijk weer vandaag en de zee was zalig om in te zwemmen. Resultaat: mijn gezicht verbrand en 5 kilo zand in onze bikini’s. Na 3 keer gedoucht te hebben, bleef ik nog zand op mijn lijf voelen. Ik geraak er nooit meer vanaf, ’t is erin gegroeid.

Dag 60: zaterdag

Voor wie het vergeten was, dinsdagmorgen om 6 uur nemen we de ferry naar The North Bank Division in Gambia. We blijven daar tot donderdagavond. Wat mag je u daar bij voorstellen? De trip naar The North Bank is even lang als… niet verschieten… de reis naar België. 6 uur zijn we ongeveer weg om daar te geraken, als we chance hebben met de ferry tenminste. 

The North Bank staat bekend als het armste gebied in Gambia. Want waar wij zitten, in Manjai – Kotu, is het eigenlijk niet echt “Afrika”. Onze streek geeft een vertekend beeld van de realiteit in Afrika. Want 70% van de bevolking in Gambia leeft in armoede, en laat ons nu net bij die 30% wonen. Daarbovenop woont 40% van de bevolking van Gambia in The North Bank. Waar kunnen we ons dan aan verwachten? Geen elektriciteit, geen waterkraan thuis, geen wc, weinig (of misschien geen) eten, 10 tot 15° warmer als onze streek (minstens 40°C), droogte, mensen die geen Engels spreken, waar we minstens 3 liter water per dag moeten drinken… En ik zal het lijstje achteraf aanvullen, als ik terug ben van weg geweest ;-)

Daarbovenop worden we uit elkaar getrokken en apart in gastgezinnen gestoken.. wordt gezellig met mensen die niet kunnen communiceren met mij. ‘k Zal dan maar een beetje tegen mezelf praten zeker? Of mijn handen en voeten gebruiken om iets uit te leggen… We moeten de vrouwen helpen met de huishoudelijke taken, de tuinen en velden te onderhouden,… Misschien wel een ervaring, maar had het toch liever met twee gedaan.

Waarom vertel ik dit nu? Vandaag hadden we meeting, met Pat, onze “gastpapa”, die deze driedaagse in elkaar steekt. Hij zal ons naar daar begeleiden en ons donderdagavond weer meenemen naar huis. En vandaag gaf hij ons de informatie.

Na de vergadering zijn we de laatste souvenirtjes gaan kopen. Eindelijk! Ben er vanaf :-) Was een hele bevalling om iedereen (hoop ik/ denk ik) content te stellen!  Dus alle mensjes die mijn verblijf in Gambia aangenaam hebben gemaakt vanuit België: verwacht je aan iets kleins (en groots in betekenis natuurlijk)!

Dani en ik zijn vandaag een belangrijke beslissing gaan maken, waar we al zeker een maand over nadenken en twijfelen. Maar het is zeker nu, dus ik ga het jullie zeggen: We gaan een dag naar Senegal reizen! We gaan op safari in een natuurpark in Senegal, dan hebben we toch nog een paar beesten gezien voor we naar huis gaan. Op vrijdag 17 mei zal deze trip doorgaan en we kijken er al naar uit. De twee enige nadelen: het kostte enorm veel (voor arme studentjes toch ;-)) en  het is een lange reis met…. De ferry, again! :(

’s Avonds was het, zoals elke week, ataya bijeenkomst met Somaya’s compound… maar deze keer moesten wij hem maken in i.p.v. de ervaren Gambianen. Ik mocht de eerste maken, de eerste is altijd de sterkste van smaak. Ik zal kort omschrijven hoe het ging: het was een ramp! Die Gambianen leven 7 jaar langer nu door heel de avond te lachen met mijn gekluns! Zelfs Lamin, onze nachtwaker, zag ik voor de eerste keer in de twee maanden lachen! 

Ten eerste kon ik dat dekseltje van dat theepotje, toen de thee aan het koken was, niet oppakken. Dat was te heet en ik heb gewoon té gevoelige vingers… Na 5 minuten sukkelen met dat deksel en 3 verbrande vingers later, is het er gewoon afgevallen, oef! Dan het overgieten van de thee van het ene glas naar het andere… alles lag ernaast! En toen ik eindelijk schuim begon te krijgen, stootte ik mijn eigen glaasje om, alles lag op de grond en heel mijn atayaproces kon opnieuw beginnen…. Na 3 kwartier sukkelen,was hij eindelijk klaar. En dan pas zag ik het probleem... ik was al heel de tijd met mijn links had bezig, terwijl ik rechtshandig ben! Damn!

_______________________________________________________________________________

Om deze week af te sluiten, eindig ik met een tekstje speciaal gericht aan mijn twee liefste schatjes! Want morgen zijn ze jarig, ze worden (spijtig genoeg) al 3 jaartjes oud en ik ben er niet bij dit jaar, wat ik natuurlijk verschrikkelijk vind… De feestjes zijn altijd gezellig, de taartjes weten mij altijd te smaken en de lach op hun gezichtje zien als ze al die aandacht krijgen, is geld waard voor mij :-).  En ik vind het ook wel een beetje verschrikkelijk dat ze al drie jaar worden… veel te snel gegaan naar mijn goesting. Tijd om te stoppen met groeien nu. Ik kan mij nog goed herinneren, alsof het eergisteren was, toen ik voor het eerst aan hun bedjes stond te snotteren omdat ik niet kon vatten dat ze zo mini waren… En dat ik daarbovenop meter was geworden van zo’n mooie meisjes! Zo’n kleine puitekes toen en zo’n snelle biekes nu… Ongelooflijk!

Papa en mama zullen dit tekstje binnen 10 jaar nog eens moeten opzoeken en jullie laten lezen, dan kunnen jullie zien dat jullie ruige tante ervoor heeft gezorgd dat jullie op het wereldwijde web vermeld staan. Dan kunnen jullie stoefen tegen alle knappe kerels op school en dan zal het mij wel vergeven zijn dat ik ver weg was op 6 mei. 

Dus: Mijn liefste biekes, ik denk heel veel, maar echt héél veel, aan jullie hier in Afrika! Ik weet dat jullie nog niet aan mij denken en alleen maar aan jullie potje, kleurpotloodjes en babypop. Maar dit levensjaar kan ik jullie dat nog vergeven. Ik zal ontzettend blij zijn dat ik jullie een dikke knuffel kan geven als ik terugkom, want het gemis is groot! 

Ik kan niet wachten om weer met jullie in mijn armen in slaap te vallen, Disney films te kijken en achter jullie aan te crossen :-) En… ik breng natuurlijk een cadeautje mee! Tegen dat je dit berichtje echt kan lezen, zal je dat waarschijnlijk al niet meer weten liggen… maar kom! ‘k Zou zeggen: Hou een stukje taart over voor mij, maar volgens mij gaat er weinig taart aan overblijven na 3 weken, dus laat het maar zo. De papa zal gewoon een nieuwke moeten kopen als ik terug thuis ben! Jerejef, lieve papa! Dikke kusjes aan mijn twee dikste vrienden, tot binnen 21 dagen en morgen denk ik speciaal een beetje meer aan jullie met een heel klein hartje :-)