De allerlaatste

Helaas pindakaas is dit het laatste blogberichtje dat ik jullie zal schrijven…  De 3 maanden zijn, cliché cliché, echt gevlogen, maar ze zitten er nu op! 

De personen die ik het allerergste ga missen zijn Aminata, Kumba en baby Rabi. Dat klein dotje zou ik liever mee op het vliegtuig meenemen, maar ze hebben mij hier verteld dat dat nogal opvalt… zo’n babytje in uw handbagage. Dus ik heb mijn smokkelmissies opgegeven en mij erbij neergelegd dat Rabia niet mee in mijn Ikea-bed zal slapen, in mijn armen… Ami ga ik missen omdat ze geweldig goed kan koken, voor mij is ze de enige echte Afrikaanse cooking queen.

Kumba, ons zusje, heeft kleren voor de rest van haar leven door de afdankertjes die ik heb gegeven. Maar het kind is dolgelukkig en kijkt zo niet naar de gaatjes en de grote smurf die erop staat! Dankzij dit bieke ben ik een paar Afrikaanse wiebelmetdekont-danspassen rijker en hoe harder ik met mijn ze schudde, hoe harder zij moest lachen! 

En… natuurlijk de girafkes van mijn 3th grade klasje… mijn bijterkes, mijn bleiterkes,… ik ga ze zo missen! Het afscheid op school was een beetje zwaar. Het begon al toen het vierde leerjaar het liedje ‘de zon zien zakken in de zee’ als afscheidslied kwamen zingen voor Dani en mij. Met ne zware "bleitkop", rode ogen en ene trillend lipke heb ik staan toekijken. En het werd erger toen de meisjes van mijn klasje traantjes begonnen te laten…  Maar dat is typisch aan afscheid nemen zeker? :-) En zoals ons Dani hen heeft toegesproken: “We don’t say goodbye, we say basi kanam!” ;-) Ik heb hele mooie geschenkjes gekregen van alle kinderen en het was een warm afscheid van heel het schoolteam, dus ik vertrek toch met een kleine lach op mijn gezicht!

Om af te sluiten wil ik nog een algemeen dank-je-welletje zetten voor alle mensen die mijn blog (iets of wat) hebben gevolgd! Aangezien ik wist dat de meerderheid van mijn familie elke woensdag en zondag meelas en ik zo’n leuke reacties van anderen erop kreeg, schreef ik met super veel plezier!! Ik ga het misschien wel een beetje missen...

Nog een hele dikke merci aan al mijn sponsors op mijn spaghetti avond die ervoor hebben gezorgd dat ik het vliegtuig naar hier kon nemen en terug geraak, het is het zeker waard geweest!! Ook aan mijn broer, die mij 1 jaar zot heeft verklaard en mij bijna heeft opgesloten de dag voor mijn vertrek ;-) En aan ons mama die mij goed heeft bevoorraad met een zak vol medicamentjes... Ik en vele afrikaantjes hebben er gebruik van kunnen maken!

Hierbij sluit ik mijn Afrikaans avontuur af...

Hopelijk een veilige vlucht naar huis en tot binnenkort!  Xxx Jainaba