Kortste bericht ooit

Dag 54: zondag 28 april 2013

“Oh, nog niet stressen, we hebben nog tijd met hopen om dat te maken! Komt allemaal in orde!” Ik citeer mezelf ergens einde maart… Dit waren ongeveer de woorden die ik tegen Dani heb gezegd, die zich toen al zorgen aan het maken was. Om het even duidelijk te maken: Ik heb het over het logboek dat we moeten maken over de internationale stage. Toen we einde maart waren, leek mei nog heel ver weg. Nu we bijna begin mei zijn, schrikken we even van de korte tijd die we nog hebben om dat logboek in elkaar te steken. Je wilt echt niet weten hoeveel deeltaken het bevat en je wilt nog minder weten wat de deeltaken juist zijn…  Laat ons dan ook nog zwijgen over onze bachelorproef en portfolio die we in juni moeten voorstellen…  Ja, misschien begin ik toch al lichte stress te voelen!  En de elektriciteit in Gambia helpt ons daar ook niet bij… (mijn laptop kan niet zonder zijn oplader ;-))

Ik heb mezelf voorgenomen deze week wat minder te typen! Mijn vriendinnen kunnen al niet meer volgen omdat ik zo’n “schrijverke” ben, dus speciaal voor hen ga ik mijn uiterste best doen, voor één keer! Maar het feit dat ze niet kunnen volgen, wil zeggen dat ze geen trouwe fans van mijn blog zijn. Sorry meisjes, ik heb mijn biggest fan al gekozen! ;-) De persoon die zich nu aangesproken voelt, mag eens glimlachen en wuiven naar het scherm.

Vandaag kan ik al goed beginnen met weinig schrijven, want veel hebben we niet gedaan. Naar de winkel en… dat is het! De supermarkt zijn we, na 2 maanden uitstel, eindelijk eens binnengestapt. Eerlijk? Ik heb geen spijt dat ik het niet eerder heb gedaan… want dan was mijn geld al op. Stel het u voor: Na 2 maanden geen koekske of chocolade te zien, opeens voor een hele rayon staan… En het ging zelfs verder… Alles leek opeens zo lekker. Nooit gedacht dat ik het volgende ooit ging zeggen: “Mozzarellazoetzuresauspeperblokkippennuggets!!!” Tja…

Bert is ziek. Laat ons zeggen dat hij op geen enkele manier zijn eten kan ophouden…. Ik hou mijn hart vast, klop eens op hout en was vooral veel mijn handen. En ik vermijd Bert voor de komende 2 weken en… alles wat hij heeft aangeraakt of nog maar over nadenkt om aan te raken. Maar ik wens hem zo veel beterschap!

Dag 55: maandag

Er zat een vogel vast in de mangoboom op school vandaag… Ik had echt medelijden met dat beestje. ‘k Was bijna van zin om zelf in die boom te klimmen om hem te bevrijden.  ‘k Was mijn schoenen al aan het uitdoen… maar aangezien de boom ongeveer 8 m hoog was en ik niet echt die skills heb, hebben we Mamadou, de klusjesman maar geroepen! Het beestje viel van 8 m hoogte op de grond en brak zijn pootje. Nu hebben we een vogeltje als huisdier op The Swallow…  Hij is wel nog niet zo scheutig op mensen. Hij heeft ne redelijke lange en scherpe bek, dus ik kijk vanop afstand ;-).

De stagedag ging, zoals elke stagedag, verschrikkelijk traag… op vlak van: Ik wou vorige week donderdag het hoofdstuk van Engels al afronden, en ik ga in mijn handjes mogen klappen dat het deze donderdag af zal zijn. Daar kan ik mij soms lastig in maken… alles gaat hier zo traag en sloom en ik wil vooruit, dus dat stelt mijn geduld wat op de proef ;-). De kinderen waren ook enorm wild vandaag waardoor ik weeral 3 bloedende patiënten had in mijn klas… die ik een dinosaurusplakker mocht geven. Zelfs Almame, de bad boy van de klas met de grootste mond, wees met traantjes in zijn ogen en een getuit lipke naar het dinosaurus exemplaar i.p.v. naar het bruine! Zo zie je maar… het blijven kindjes he!

Ik heb vandaag voor de eerste keer  gelezen met de kindjes van het eerste. Ik neem telkens 4 zwakkere lezers mee naar een ander klasje om met hen woordjes en korte zinnetjes te lezen. Kumba, een meisje van 14 uit Dani haar klas (4e lj) komt ook bij mij lezen… Ze zit voor de vierde keer in het vierde leerjaar en zit eigenlijk nog steeds niet op haar plaats. De kinderen van het eerste, die 6 zijn, moeten haar helpen lezen…
Ik voel mij niet zo veilig meer in mijn bed. We hebben al lang een spinnenkop gehad in onze kamer, die altijd mooi toekeek vanuit zijn hoekje. Maar sinds eergisteren is hij met zijne verhuis bezig… momenteel heeft hij zich gesetteld boven mijn bed. Mijn muskietennet hangt wel rond mijn bed… maar spinnen zijn soepel, er moet maar ergens eens een gaatje zitten. Maar aangezien de spinnenkop graag mugjes eet, en mugjes mij graag eten, mag hij van mij nog even blijven hangen. Had nooit gedacht dat ik dat ooit ging zeggen!

Dag 56: dinsdag

Ik heb een goed gesprekje gehad vandaag met Fungie Kambi over zijn leven en zijn dromen
Eerst ging het over de algemene zaken. Hij vertelde dat hij 6 jaar een serieuze vriendin had, maar dat zij een jaar geleden is omgekomen in een auto ongeluk. Daarna begon hij over het feit dat hij “maar” 1 vrouw wilt, geen meerdere, want dat kost hem te veel geld. Hij vertelde dat ze jonger moest zijn, want dan kunnen ze langer voor de kinderen zorgen, dat ze short moest zijn én van België moest komen. Rarara over wie hij het had… Hij was mij er ook van aan het overtuigen om iemand ouder te nemen en niet iemand van mijn eigen leeftijd. Toen ik hem uiteindelijk gelijk gaf, begonnen zijn oogjes al te blinken (Kambi is 26, maar… lijkt 36). Toen vroeg hij of ik het zou zien zitten om met een Gambiaanse man te trouwen. Maar ik moest hem teleurstellen… moest ik hem een hele verklaring geven waarom ik dat niet wou! Vermoeiende mens hoor! En toen ik hem een beetje had kunnen uitleggen dat het gemakkelijker is om iemand  dichtbij de deur te hebben, dan iemand die 3000 kilometer verder woont, was het nog niet goed genoeg. Volgende vraag: “And what if I can come to Belgium?”. Heb ik geantwoord, alsof ik een tienermeisje wijze raad gaf: “Teacher Kambi… let me tell you something… you can’t force love. You can’t decide who you fall in love with, it just happens!” Hij knikte eens en… het gesprek was gedaan! Ben ik dus vanaf nu, toch minstens voor 1 dag.
Tijdens het lesgeven zit hij meer naar mij te kijken dan naar de kinderen, het bord of zijn krijtje. Elke keer als ik even van mijne wolk naar grade 3 dwarrel, betrap ik hem erop dat hij mij zit aan te gapen terwijl hij uitleg geeft. Soms moet ik zelfs teken doen dat hij naar de kinderen moet kijken! Niet moeilijk dat ik vaak een wandelingske ga maken ;-).

De kindjes zijn enorm zot van mijn activity table! Elk vrij moment staan ze met 18 rond mijn tafel om één van de spelletjes te kiezen. Heb er in totaal 17 gemaakt en daar blijft het nu bij, ben beu geknutseld.  Ik krijg per dag zeker 12 high-fiven en 7 knuffels én 20 keer “teacha, teacha, I won!!” te horen, als ze een spelletje hebben gewonnen! Al moet ik af en toe mijn ogen weer eens dichtknijpen als ik zie hoe ze met dat gerief omgaan… Kambi zegt dan altijd: “If you lose something or break the game, teacher Joyce won’t come back tomorrow!” En dan moet ik achter zijne rug “nee nee” knikken en eens knipogen naar die gastjes. Gelukkig weten ze wel beter van mij.

Thuiskomen is altijd zalig met zo’n klein knoedeke in huis. Slechte dag gehad? Don’t worry, baby Rabi will fix it. Ik steek mijn hoofd nog maar in haar mandje en ze begint al te lachen. Ik smelt elke keer en zou ze helemaal op fretten! We hebben Rabi van kleine baby van 2 maand oud, naar een stevige baby van nu al 4 maand oud zien groeien en ze begint ons heel goed te kennen! We moeten haar naam nog maar roepen of ze wordt al euforisch van onze stemmen te horen. Dan begint ze in haar handjes te klappen, te stuipen en te lachen! Rabi is mijn affectiepost hier in Gambia, ze krijgt per dag zeker 10 kusjes van mij ;-) Alleen moet ik ze delen met de andere drie fans... Enkele weken geleden hadden Daniëlle en ik een “mopje” gemaakt over het feit dat we haar willen meenemen naar België omdat we haar niet willen missen. Het mopje was een beetje letterlijk  aangekomen bij de mama. Want Isatou ziet dat al helemaal zitten om haar kleintje een betere toekomst in België te geven. Maar Dani en ik zien het co-ouderschap en het BOM zijn toch niet zo zitten… toch maar een Rabike van onszelf produceren ;-).

Deze avond was het afscheid van één van onze Afrikaanse mama’s, Anna. Ze is iets langer dan een maand bij ons geweest. En we gaan haar enorm hard missen! ‘t Was zalig om haar in huis te hebben. Om af te sluiten, hebben we daarom eens een goed vrouwengesprek gehad. Dus mannelijke lezers: tijd om af te sluiten ;-). We hebben meer dan een uur gebabbeld. Van zotte tot serieuze onderwerpen.

Ik zal beginnen met het serieuze: Ik vroeg me al even af hou vrouwen zich hier beschermen tegen zwangerschap. Dus ik vroeg het Aminata en Anna. De vrouwen beschermen zichzelf met een kruid in een zakje, dat ze aan een soort koord binden. Dat koord doen ze rond hun middel. Een bijgeloof in onze ogen, maar voor hen heel serieus. Ze raadden mij aan om ook zo’n koord te nemen. Kan je nooit vergeten, zeiden ze, én je kan het aandoen in de douche! Yeah right…

De vrouwen raadden ons af een Gambiaanse man te nemen, want die zoeken het altijd op een ander als het te saai wordt in de relatie. Toen wij haar vertelden dat dat bij sommige mannen in België ook het geval is, schrokken ze toch even…  Alleen hebben de mannen hier vaak 6 vrouwen, die allen voor hen werken. Veel Gambiaanse mannen zijn dus onrespectvol tegenover hun vrouw(en). De vrouw moet gaan werken of op straat gaan verkopen terwijl zij thuis blijven en onder de boom ataya zitten te drinken.

Nu het leuke: Aangezien we toch over dat onderwerp bezig waren. Vroegen Dani en ik ons af wat er nu zo speciaal was aan onze knieën. Want eerlijk… knieën, hét lelijkste lichaamsdeel ooit, vinden de venten hier heet. Dus we vroegen het gewoon. Het gaat de man eigenlijk niet om de knieën maar om de binnenkant van de knieën, de holte dus. Want dat is zacht. Daarom bedekken vrouwen hun knieholtes op straat, om niemand te verleiden. En mijn knieholtes hebben, heel toevallig, juist veel lucht nodig in Afrika! Too bad voor de mannen hier! Daarbovenop waren ze aan het voordoen hoe ze een man verleiden met… hun knieholtes… (ja, ik vind het ook nog altijd raar). En hoe de man dat moet aanraken… Ze zeiden dat het een goed gevoel gaf dus ik was nieuwsgierig en wou het zelf eens proberen, maar Anna was het daar niet eens mee: “Joyce, NO!! You can’t do it yourself!!!!!” Ja… wat een avond!

Het is mij bijna gelukt om een korte blog te typen… voor alles is een begin he, ik ben nog een groentje. ;-)
Even een kalender check up maken: Nog 27 dagen voor ons vertrek, nog 24 dagen voor ons afscheid op school en nog 9 dagen les geven (over de 3 weken verspreid en zonder de vrije dagen en vrijdagen bijgeteld) Dus… het begint goed te korten! De kindjes zeiden dat ze mij zullen missen, ik smolt al :-)