Langste bericht ooit

Om het goed te maken van vorige keer: een extra lange versie! Enjoy!

Dag 57: woensdag 1 mei 

Een bewogen “vrij” dagske! Mijn voornemens voor 1 mei: Mijn ogen pas openen om 12 uur, op ons dak een beetje wakker worden, een lekkere tapalapa eten met bangelijke choco, schooltaken maken (die uiteraard heel vlotjes gingen), tussendoor even bekomen van die taken op ons dak in een aangenaam zonnetje. En ‘s avonds gezellig op restaurant met ons vier met een BOM van ne pizza voor mijne neus. En uiteindelijk afsluiten in het internetcafé, waar het internet zo snel ging dat ik het niet het kon volgen.

Maar de realiteit was net iets anders: Om half 6 werd ik wakker van de moskeegeluiden, om 7 uur werd ik wakker van een rare droom, om half 8 werd ik wakker van de zon die in mijn ogen scheen en om 9 uur was er al lawaai in ons huis. Ik heb mezelf toch gedwongen om te blijven liggen tot 10 uur, met mijn ogen open! Geen gemakkelijk leven hier… ze gunnen het mij gewoon niet ;-)

Mezelf uiteindelijk uit het bed gesleept met de bedoeling op mijn gemak wakker te worden… Maar de jongens beslisten daar anders over. Ze kregen het plots in hun hoofd om naar de crocodile pool te trekken vandaag, in Bakau. Helemaal overdonderd moest ik niet alleen snel wakker worden maar ook mezelf nog eens mentaal voorbereiden op het feit dat ik een krokodil ging aanraken vandaag!

Die tapalapa met die bangelijke choco werd ondertussen een tapalapa met de smerigste choco uit Gambia (tijd dat Pateline choco terugkomt!). Die schooltaken… die waren al volledig out of the picture en de zon was om te stikken vandaag, ver van aangenaam! Zelfs van te zitten, was je aan het zweten. 

Aangekomen in Bakau, passeerden we het marktje. Resultaat? 500 Dalasi kwijt! Wat heb ik gekocht? Een stofje om mijn laptoptas van te laten maken, 12 zakjes groundnuts (Ik verslaafd? Baneet!) en een klein leren tasje waar nog geitenhaartjes aanhingen. Ik moest eerst nog wennen aan het idee dat mijn nieuwe tas haar had… maar toen ik de verkoper daardoor had overtuigd om 100 Dalasi van de prijs te doen, kon ik er al mee lachen! Nu kan ik mijn allernieuwste aanwinst epileren, multifunctioneel tasje dus, tegen de verveling als de elektriciteit uit is ‘s avonds!

De crocodile pool was uiteindelijk niet zo vet… het was gewoon letterlijk één pool met wat crocodiles in! Niets meer, niets minder. Op het eerste zicht waren het er niet zo veel, maar als je dan eens tussen de planten keek, zag je al die kopkes er bovenuit steken. Sneaky bastards ze, schuilen tot ze in u kuiten kunnen bijten! Al bij al, niemand heeft een been of arm verloren en we hebben allemaal een krokodil kunnen aanraken! Een nieuw risky avontuur hier in Gambia… 

’s Avonds werd ons gezellig avondje tafelen met de groep al verbroken, aangezien de jongens vroeg met z’n tweeën gingen eten omdat ze naar de voetbal gingen kijken. Dan maar een romantisch onderonsje met den Dani! Mijn BOM van ne pizza werd uiteindelijk ingeruild voor rauwe frieten en een rubberen omelet. En over de snelheid van het internet… daar wil ik het nog niet eens hebben! ;-) 

Wat hebben we geleerd uit deze dag? Plan nooit iets in Gambia! En… denk altijd andersom!

Dag 58: donderdag

Donderdag mogen de kindjes naar huis om 14 uur. Dani en ik zijn dan altijd euforisch want onze zwaarste werkdag zit er dan niet alleen op, maar ook onze lesweek, aangezien we op vrijdag niet lesgeven. Maar… de kindjes hebben meer geluk dan wij. De teachers worden elke donderdag uitgenodigd op de teachers meeting van 14u tot 16u. Op zich valt dat soms nog mee, want: je krijgt koekskes! Dat is eigenlijk de enige reden dat ik die meeting leuk vind. Ik zit er ook nooit met mijn hoofd bij, die Gambianen hun Engels volgen is zo vermoeiend dat ik de moed al opgaf en gewoon heel de tijd knik. Af en toe wordt er een voos mopje gemaakt, lacht iedereen en snap ik er weer niets van. Soms wordt er ineens geapplaudisseerd voor één of ander goed idee,  schiet ik wakker en klap ik maar mee zonder te weten waarom. Soms ontstaat er ook plots een hevige discussie, vragen ze onze mening en zit ik er met een groot vraagteken boven mijn hoofd. Tja, die teachers meetings… niet simpel hoor. Gelukkig heb ik die koekskes nog.

Nog zo iets… die thee die we daar elke donderdag krijgen. Iedereen is daar zo zot van, kijkt ernaar uit wanneer auntie Mariama met die plaat vol bekertjes verschijnt. Sommigen zitten achteraf nog op dat theezakje te zuigen of vragen  een tweede kop (serious?!) Het enige dat ik kan denken als ik Mariama met die thee zie binnenkomen is: “eeeeei-kes weeral die mottige thee…Waarom kon Mariama nie struikelen met die plaat op den trap?” Gambianen nemen geen ‘nee’ aan, dus opdrinken zult ge die thee doen! De eerste keer dat ik probeerde die thee te weigeren, als Gambiaans groentje, kreeg ik “de volle laag” en uiteindelijk heb ik twee koppen genomen omdat ik schrik had van Mariama. Worst nightmare ever, die twee bekers thee. Dus hoe los ik dat nu elke week op? Ik zie Mariama binnenkomen, ik pak de pot suiker al klaar, dicht bij mij. Ik hou die kopjes in ’t oog en geef door tot ik de minste hoeveelheid thee vast heb. Ik haal zo snel mogelijk dat zakje eruit, schep er 5 lepels suiker in en probeer het in 5 slokken, zo snel mogelijk, op te drinken zonder de ademen, zodat ik het niet proef. Dan trek ik een paar seconden een zuur gezicht en eet ik 2 koekjes na elkaar om de smaak kwijt te geraken. Elke donderdag bij de meeting een hele opgave dus, nog 1 keer te gaan nu… oef!

In de klas had ik vandaag eens geprobeerd om met de kindjes brieven te schrijven naar mijn stageklas in het 6^e leerjaar. Ik dacht “dit wordt een mega ramp!” maar… Ik heb de situatie onderschat. Ik heb mijn antiloopjes nog nooit zo enthousiast gezien als vandaag. Normaal is dat elke week zwoegen om die brief te schrijven (er is een vast uur ‘letter writing’ in de week) en zie ik ze alle uitvluchten gebruiken om toch maar niet te beginnen. Dan is de punt van hun pencil niet scherp genoeg, hun blad is op mysterieuze wijze gescheurd, ze moeten naar het toilet,… noem maar op! Maar nu konden ze niet snel genoeg op hun plaats zitten om te beginnen pennen. Zelfs wanneer de bel ging om te gaan spelen moest ik ze van hun stoel trekken om hen buiten te krijgen! 2 leuke resultaatjes van de kindjes (schrijffoutjes inbegrepen, en van op den hak op den tak gesprongen, maar dat maakt het net zo leuk, vind ik…) :

Dear Belgium pupils,

How are you? We are fine!

I am sending you a letter about our life. Our teachers are teacher Joyce and teacher Kambi, they are nice. Teacher Joyce is teaching us English. I’m 10 years old. We have a cook in school. Her name is auntie Mariama. She cooks beanachin and domoda. Do you eat domoda? Which food do you eat?

We have a big football field, do you have a football field? I live in a compound with my family. Do you have brothers and sisters? 

We have a big mango tree. The mangoes will come soon. 

We visited the nature park with teacher Joyce. How do you find teacher Joyce? Do you like her? I like her. 

With love

Dear friend,

Hello how are you?

I will tell you something about our country, The Gambia. Every year we have a raining season in June and July, do you have a raining season? 

I want to tell you something about trees. You should not cut trees. They are important because they give us food, medicine and oxygen. (ey, goe opgelet tijdens de les van teacher Joyce zene ;-) moest ik toch even bij lachen als ik dat stukje las!)

I live with my family in a compound. My mother, my father and my 2 sisters. I like skipping and sleeping. 

If you want to come on holiday, you can stay with us. I like Belgium pupils.

Bye Bye

Dag 59: vrijdag

Voor ik begin aan vrijdag, heb ik een opdracht voor jullie. Neem diep adem, sluit je ogen en beeld je even een ontplofte school in…

…Want vandaag zag onze school er zo uit! En voor ik begin te vertellen, heb je daarvan een beeld nodig om het serieus te nemen. Het was grote-kuis-dag vandaag. Alle klassen werden leeggehaald, ondersteboven gekeerd, alles werd grondig geschrobd van de muren tot het plafond… en de kinderen kregen ook een beurt. 

Het begon nog ok: Alles werd buiten de klassen gehaald, ik was de banken aan het schrobben, de kindjes waren aan het vegen en het dweilen, andere kinderen waren de kasten aan het ordenen,… the usual things als je kuist. Tot ik 10 minuten mijn rug had gekeerd… 

Ik draaide mij weer om en zag de kinderen LETTERLIJK op hun buik zwemmen in het sop, in ons klasje! Van kop tot teen nat, schuim in hun ogen,…en maar lachen! Daarna ontstond er een vloedgolf van water dat uit onze klas stroomde… op de kop en het materiaal van de mensen van het verdiep onder ons…

De school zelf was een grote ramp.. juist een oorlogsveld. Overal lag speelgoed, banken op een hoop, kasten, stoelen,… noem maar op! Alles wat een school kan hebben, lag buiten op een grote hoop. Alle kinderen waren aan het spelen met dat speelgoed, liepen rond met emmertjes water, waren zand aan het scheppen op elkaar, zich aan het besmeren met zeep, instrumenten aan het “bespelen”,… zo hectisch!

Om te ontspannen na die drukke vrijdagvoormiddag, zijn we gaan uitwaaien op het strand. Het was bangelijk weer vandaag en de zee was zalig om in te zwemmen. Resultaat: mijn gezicht verbrand en 5 kilo zand in onze bikini’s. Na 3 keer gedoucht te hebben, bleef ik nog zand op mijn lijf voelen. Ik geraak er nooit meer vanaf, ’t is erin gegroeid.

Dag 60: zaterdag

Voor wie het vergeten was, dinsdagmorgen om 6 uur nemen we de ferry naar The North Bank Division in Gambia. We blijven daar tot donderdagavond. Wat mag je u daar bij voorstellen? De trip naar The North Bank is even lang als… niet verschieten… de reis naar België. 6 uur zijn we ongeveer weg om daar te geraken, als we chance hebben met de ferry tenminste. 

The North Bank staat bekend als het armste gebied in Gambia. Want waar wij zitten, in Manjai – Kotu, is het eigenlijk niet echt “Afrika”. Onze streek geeft een vertekend beeld van de realiteit in Afrika. Want 70% van de bevolking in Gambia leeft in armoede, en laat ons nu net bij die 30% wonen. Daarbovenop woont 40% van de bevolking van Gambia in The North Bank. Waar kunnen we ons dan aan verwachten? Geen elektriciteit, geen waterkraan thuis, geen wc, weinig (of misschien geen) eten, 10 tot 15° warmer als onze streek (minstens 40°C), droogte, mensen die geen Engels spreken, waar we minstens 3 liter water per dag moeten drinken… En ik zal het lijstje achteraf aanvullen, als ik terug ben van weg geweest ;-)

Daarbovenop worden we uit elkaar getrokken en apart in gastgezinnen gestoken.. wordt gezellig met mensen die niet kunnen communiceren met mij. ‘k Zal dan maar een beetje tegen mezelf praten zeker? Of mijn handen en voeten gebruiken om iets uit te leggen… We moeten de vrouwen helpen met de huishoudelijke taken, de tuinen en velden te onderhouden,… Misschien wel een ervaring, maar had het toch liever met twee gedaan.

Waarom vertel ik dit nu? Vandaag hadden we meeting, met Pat, onze “gastpapa”, die deze driedaagse in elkaar steekt. Hij zal ons naar daar begeleiden en ons donderdagavond weer meenemen naar huis. En vandaag gaf hij ons de informatie.

Na de vergadering zijn we de laatste souvenirtjes gaan kopen. Eindelijk! Ben er vanaf :-) Was een hele bevalling om iedereen (hoop ik/ denk ik) content te stellen!  Dus alle mensjes die mijn verblijf in Gambia aangenaam hebben gemaakt vanuit België: verwacht je aan iets kleins (en groots in betekenis natuurlijk)!

Dani en ik zijn vandaag een belangrijke beslissing gaan maken, waar we al zeker een maand over nadenken en twijfelen. Maar het is zeker nu, dus ik ga het jullie zeggen: We gaan een dag naar Senegal reizen! We gaan op safari in een natuurpark in Senegal, dan hebben we toch nog een paar beesten gezien voor we naar huis gaan. Op vrijdag 17 mei zal deze trip doorgaan en we kijken er al naar uit. De twee enige nadelen: het kostte enorm veel (voor arme studentjes toch ;-)) en  het is een lange reis met…. De ferry, again! :(

’s Avonds was het, zoals elke week, ataya bijeenkomst met Somaya’s compound… maar deze keer moesten wij hem maken in i.p.v. de ervaren Gambianen. Ik mocht de eerste maken, de eerste is altijd de sterkste van smaak. Ik zal kort omschrijven hoe het ging: het was een ramp! Die Gambianen leven 7 jaar langer nu door heel de avond te lachen met mijn gekluns! Zelfs Lamin, onze nachtwaker, zag ik voor de eerste keer in de twee maanden lachen! 

Ten eerste kon ik dat dekseltje van dat theepotje, toen de thee aan het koken was, niet oppakken. Dat was te heet en ik heb gewoon té gevoelige vingers… Na 5 minuten sukkelen met dat deksel en 3 verbrande vingers later, is het er gewoon afgevallen, oef! Dan het overgieten van de thee van het ene glas naar het andere… alles lag ernaast! En toen ik eindelijk schuim begon te krijgen, stootte ik mijn eigen glaasje om, alles lag op de grond en heel mijn atayaproces kon opnieuw beginnen…. Na 3 kwartier sukkelen,was hij eindelijk klaar. En dan pas zag ik het probleem... ik was al heel de tijd met mijn links had bezig, terwijl ik rechtshandig ben! Damn!

_______________________________________________________________________________

Om deze week af te sluiten, eindig ik met een tekstje speciaal gericht aan mijn twee liefste schatjes! Want morgen zijn ze jarig, ze worden (spijtig genoeg) al 3 jaartjes oud en ik ben er niet bij dit jaar, wat ik natuurlijk verschrikkelijk vind… De feestjes zijn altijd gezellig, de taartjes weten mij altijd te smaken en de lach op hun gezichtje zien als ze al die aandacht krijgen, is geld waard voor mij :-).  En ik vind het ook wel een beetje verschrikkelijk dat ze al drie jaar worden… veel te snel gegaan naar mijn goesting. Tijd om te stoppen met groeien nu. Ik kan mij nog goed herinneren, alsof het eergisteren was, toen ik voor het eerst aan hun bedjes stond te snotteren omdat ik niet kon vatten dat ze zo mini waren… En dat ik daarbovenop meter was geworden van zo’n mooie meisjes! Zo’n kleine puitekes toen en zo’n snelle biekes nu… Ongelooflijk!

Papa en mama zullen dit tekstje binnen 10 jaar nog eens moeten opzoeken en jullie laten lezen, dan kunnen jullie zien dat jullie ruige tante ervoor heeft gezorgd dat jullie op het wereldwijde web vermeld staan. Dan kunnen jullie stoefen tegen alle knappe kerels op school en dan zal het mij wel vergeven zijn dat ik ver weg was op 6 mei. 

Dus: Mijn liefste biekes, ik denk heel veel, maar echt héél veel, aan jullie hier in Afrika! Ik weet dat jullie nog niet aan mij denken en alleen maar aan jullie potje, kleurpotloodjes en babypop. Maar dit levensjaar kan ik jullie dat nog vergeven. Ik zal ontzettend blij zijn dat ik jullie een dikke knuffel kan geven als ik terugkom, want het gemis is groot! 

Ik kan niet wachten om weer met jullie in mijn armen in slaap te vallen, Disney films te kijken en achter jullie aan te crossen :-) En… ik breng natuurlijk een cadeautje mee! Tegen dat je dit berichtje echt kan lezen, zal je dat waarschijnlijk al niet meer weten liggen… maar kom! ‘k Zou zeggen: Hou een stukje taart over voor mij, maar volgens mij gaat er weinig taart aan overblijven na 3 weken, dus laat het maar zo. De papa zal gewoon een nieuwke moeten kopen als ik terug thuis ben! Jerejef, lieve papa! Dikke kusjes aan mijn twee dikste vrienden, tot binnen 21 dagen en morgen denk ik speciaal een beetje meer aan jullie met een heel klein hartje :-)