Week 8

Dag 50: woensdag 24 april

Abuko baby! Vandaag gingen we (Dani, Kambi en ik) met mijn klasje naar het Abuko park. De kindjes hadden precies weer 7 red bullekes achtereen gedronken en stonden allen met hun rugzakje duidelijk klaar om te vertrekken. Sommigen dachten precies dat we écht op reis gingen. Geloof het of niet… Ze hadden zonnecrème bij (factor 25 dan nog wel!) en zeker 5 drankjes, om uiteindelijk maar 3 uurtjes weg te zijn van de school… 

Tijdens de busrit zaten we met 21 in een klein busje gepropt, met een kind op elke bil en 3 aan ons voeten. Redelijk hectisch… heel de weg gezang! Mijn kop barstte letterlijk open en dicht. Plus de drankjes die ze bij hadden… waren eigenlijk plakkerige oranje drankjes. En aangezien de wegen in Gambia nogal hobbelig zijn, waren we daar niet veilig voor.. Kleren mochten met andere woorden, bij thuiskomst, meteen in de waszak verdwijnen! ;-)

Het park zelf was wel leuk, het was enorm groot. Maar we ergerden ons dood aan de gids die we toegewezen kregen. Die kerel  stond er duidelijk tegen zijn zin en hij mompelde. Als ik het nu van iets krijg, is het van mompelaars! Natuurlijk waren onze kinders meer geboeid door die vogel in de lucht en dat aapje op de tak dan in zijn uitleg! Wat hem nog meer deed mompelen… 

Ook waren vele kindjes bang van de aapjes. Kinderen komen hier nooit verder dan de straat of de markt, dus aapjes zien zij nooit. Ik weet niet welk beeld zij van die beesten hebben, maar op de manier hoe ze mijn armen vasthielden en bang achter mij aanliepen, waren het precies enorme grotmonsters met paarse haren, klauwen en de allergrootste tanden.  Daarbovenop hadden ze allemaal 1 vraag over het park of over de dieren voorbereid, om te vragen aan de gids. Natuurlijk was de vraag “Are the animals dangerous?” erbij. Fatoumata, die al zo bang was, vroeg dat heel moedig aan de gids en die sukkel antwoordde: “Yes they are dangerous!”. Ik dacht nu echt dat ik het ging krijgen! Die kinderen deden het al ver in hun broek en die kerel antwoordde zoiets… Onze Afrikaantjes trokken ver wit van de schrik! Dus ik heb zo rap als tellen die gids gevraagd of hij aub die kinderen wou geruststellen dat de aapjes en andere loslopende beestjes niet “dangerous” zijn. Die wist dus duidelijk niet hoe hij met kindjes moet omgaan, tss!

Wat hebben we zoal gezien in het park? Vogels, aapies, 1 antiloop, reuzenschildpadden, hyena’s (mottige beesten, jak!) en pelikanen (ook mottige beesten!).  Was wel bangelijk om te zien die hyena’s… dat zijn dus gewoon gespierde, reuze honden met enorme tanden en klauwen. Net zoals in de lion king! Al waren deze hyena’s meer aan de luie kant… we hebben ze niet eens zien bewegen, zelfs opkijken was te veel gevraagd! De gids vertelde dat er enkele jaren geleden ook een leeuw zat, maar die wist te ontsnappen en ze hebben hem uiteindelijk doodgeschoten, aangezien hij een gevaar was voor het volk (no way?!).

Tijdens een wandeling in het park, waren onze kindjes hun broodje als lunch aan het opeten. Ik had ze net zo goed gerustgesteld en ze durfden eindelijk wat bewegen tussen de aapjes…  Maar wat we vergeten waren was, wanneer apen eten zien, ze naar jou toekomen. Dus op 5 seconden tijd waren wij omsingeld door een hele apenfamilie, die op de kinderen probeerden te kruipen om in hun tapalapa te bijten… Kortom: ons kinderen werden gek, die apen werden gek en wij werden nog gekker van al die gekke geluiden! Plan gefaald… terug bang van de monkeys!

Maar het was een fijne dag. De kindjes hebben er van genoten en wij dus ook. En de barstende koppijn nam ik er dus met plezier bij! :-)

Weetje: Ik ben te weten gekomen dat Kambi, Kambi’s naam eigenlijk niet is… toch niet zijn voornaam. En ik wou dat dus even uitpluizen. Gelukkig kunt ge een beetje frank zijn tegen die Gambianen hier. Na lang aarzelen heeft hij zijn voornaam gezegd tegen mij: Mafungie (jup, “mijn schimmel”). Nu begrijpen we waarom hij bij achternaam genoemd wilt worden…. 

Dag 51: donderdag

De bel was al 10 minuten gegaan en Mafungie was nog steeds niet te bespeuren op de trappen. Ik hield de trap al even in ’t oog vanuit ons raam (wat eigenlijk geen echt raam is, maar een gat in de muur) en zag nog steeds geen bekende cowboyschoenen. Toen ik Isatou van het vierde zag afkomen met een briefje in de hand, wist ik al hoe laat het was: “Teacher Joyce, mister Kambi is not in school. He is sick.” Ok… efkes inademen, snel wakker worden (aangezien ik nog maar 25 minuutjes uit mijn bed was) en een lesje fractions (breuken) in elkaar knutselen. Ik had totaal niet opgelet tijdens Kambi’s vorige wiskundelessen, dus had geen flauw idee over wat ze aan het leren waren! Ik was altijd in dromenland, aan mijn eigen lesjes bezig of aan het rondlopen. Ik heb uiteindelijk mijn 70 minuten wiskunde toch goed kunnen vullen. Mafungie is na 2 uur nog binnen gestoken. Ik schrok, want had zijn verschijning niet meer verwacht vandaag. Uiteindelijk heeft hij niets gedaan hoor… Hij lag in een diepe slaap te snurken (zonder zever) op een tafel in de klas, heel de dag lang, terwijl ik aan het lesgeven was. En soms was ik zo van mijne theater aan het maken tegen de kinderen en hij wist nog steeds van gene wereld! 

De kindjes hebben het echt uitgehangen vandaag. Alles wat ik zei was weer Chinees en na 30 minuten werktijd zaten sommigen nog op een leeg blad te staren… Hoe ik erover heb gekeken, ik weet het niet. Volgens mij kunnen die dat goed camoufleren. Da’s nu echt om u haren van uit te trekken he… Als ze geen goesting hebben, doen ze niets. Maar aangezien ik enorm veel geduld heb en super vergevingsgezind ben, heb ik ze nog een kansje… of 6 gegeven. Sommige kindjes hebben het hier ook moeilijk. Sommigen hebben een leerachterstand of begrijpen weinig Engels, moet je dus altijd rekening mee houden. En eentje had vandaag ook enorme tandpijn. ’t Ventje begon opeens hard te wenen om zijn tandje. Ik heb hem buiten wat getroost want meer kan je hier, hoe erg het ook is, niet doen voor die kindjes...Tandproblemen zijn hier “populair”.

Terug in de Kadjendo kregen we te horen dat Aminata 2 ratten hadden doodgemept. Ze zaten in onze keuken, tussen de lege melkdozen. Ze had eerst onze Dag Allemaal gekozen als moordwapen, maar is uiteindelijk toch voor een stok gegaan. Wat een opluchting…  ’t Is ons laatste hot news uit België dat we hebben en ik wou dat ene atrikel over Sam Gooris toch nog zo graag lezen: “Wat Ben Crabbé mij toen heeft aangedaan, vergeet ik nooit!”... Super spannend toch?! Nu liggen er 2 ratjes in onze achtertuin, mooi naast elkaar, onder een wit doosje. Misschien morgen rat yassa eten, i.p.v. chicken yassa?

Tijdens de lessen van Kambi zit ik vol bangelijke ideeën. Vandaag ben ik eindelijk eens goed in gang geschoten voor mijn activitytable uit te werken en ik heb al leuke dingen in elkaar gestoken zoals een phonics domino, een maths puzzel, woordzoekers, memory’s, quizkaartjes,… Hopelijk appreciëren mijn monkeys het even hard als ikzelf.

Om de dag  af te sluiten: Een beetje nieuwe woordenschat, geleerd van Kumba:

- Danga nice = You’re beautiful (hoort ze graag :-))

- Ka njoe anda lekka? = Do you want to go out?  / Are we going out?

- Dama sona = I’m tired

- Jow danga funny= You’re funny

- Mangi contan = I’m happy

- Dangi contan? = Are you happy?

- Jana = Rat (kwestie van “in thema” te blijven…)

Dag 52 : vrijdag

Vandaag volle gas! Al begon de dag niet op die manier… Neem dat Daniëlle haar wekker om 20 voor 7 had gezet en ik ben blijven liggen tot half 8... Om 8 uur moeten we vertrekken naar school want om 10 na 8 belt het, neem dat we vandaag om 11 na 8 vertrokken zijn… Elke week wordt dat hier erger! Gelukkig had de school het ook lastig met op te staan vandaag en ging de bel 5 minuutjes later :-).  Gambia is niet goed voor mijn stiptheid, integendeel, ze stimuleren mijn te laat komen hier, omdat het kan!

Vandaag was mijn dagje “vrij”. Op Vrijdag geef ik geen les, maar bereid ik mijn lesjes van volgende week voor. Maar aangezien dat OOK al gedaan was (goe bezig he?!), heb ik mijn activiteitendoos verder uitgewerkt. Ik heb momenteel 10 spelletjes in elkaar gestoken! 

Tijdens het maken van mijn activiteiten stonden al mijn olifantjes rond mij gepropt om te kijken wat ik aan het maken was en hoe ik dat precies deed. Precies magie voor die kinderen! Ze stonden met grote ogen te kijken omdat ik een vleermuis had getekend, een vormpje had uitgeknipt en dingen aan elkaar kon lijmen! Wauw…

Uiteindelijk was het vandaag maar een half dagje school en zijn we na de schooluren op ons dak gaan liggen, voor de keer dat het eens goed weer was he… ;-) Als je met wat muziek in het zonneke ligt, dwalen je gedachten al eens af… en zo heb ik eens nagedacht over de mogelijkheden in Gambia. Je kan hier eigenlijk veel doen, dat je nog niet eens in je kop haalt om in België te doen. Ik geef je waargebeurde (!!) voorbeelden:

- In je pyjama, als het nog klaarlicht is, naar de winkel gaan. Geen mens dat omkijkt! 

- In je “bloot bovenlijf” rondlopen. Borsten zijn hier werktuigen om baby’s groot en sterk te maken, niets schoon aan, enkel functioneel… Maar als je dan eens rondkijkt hoe de borsten van Afrikaanse vrouwen eruit zien, dan begrijp je het wel.. ;-)

- Ongepaste dingen zeggen in het Nederlands met een big smile, zodat ze denken dat je iets leuks zegt. Zij denken dat je hun babytje schattig vindt… jij zegt eigenlijk tegen de ander: “Zo’n flaporen dat die kleine heeft!!!” 

- Overal en altijd te laat komen.. en daarbij “Gambian time hé!” gebruiken als excuus, terwijl je op je denkbeeldige horloge tikt.

- Eten met je handen, uit een schaal waar nog 5 kinderen met snottenbellen uit hun neus aan mee eten, die net een vlooienhond hebben gestreeld. Ziek worden? Hier niet! Onze maag is extreem resistent geworden tegen al die viezigheid, neemt niet weg dat we af en toe onze ogen moeten dichtknijpen ;-).

- Met gekreukte kleren rondlopen…  nope, geen strijkijzers in de buurt!

- Vulgair dansen… dat noemen ze gewoon ‘dansen’ hier. Maar dat durf ik niet hoor… ik ben daar veel te verlegen voor natuurlijk! ;-)

- 3 maanden met een bad hairday rondlopen! Mijn haar heeft letterlijk alle kleuren aangenomen door de zon: bruin, blond, wit en rost én het leidt een eigen leven door de vochtigheid. En Daniëlle… die is aan het gaan voor een ombre! Met haar 4 cm bruine uitgroei, begint het er al op te lijken! ;-) Onze kapsters mogen de kleurshampoo al klaarnemen…

- Gambianen wijsmaken dat je van China komt, Zweeds spreekt en eigenlijk een beroemde zangeres bent met 4 boyfriends. Ze geloven alles!

- Met je lichte ogen stoefen…  Voor 1 keer mag het, want elke Afrikaan ziet het en elke Afrikaan gelooft niet dat ze echt zijn. Het zijn kleurlenzen volgens hen!

- En… vanop je dak luidkeels mee zingen met de Spice Girls: “I need some love like I never needed love before… I had a little love, now I’m back for moooore!!!!!!!!” Gene Gambiaan dat weet van waar het kom!

Tijdens het koken hebben we gedanst. Tussen de aubergines en de wortelen, hebben we enkele Afrikaanse moves geleerd om eens in België te showen (you wish!).  3 tips: Gebruik veel kont, doe alsof elk lichaamsdeel een eigen leven leidt en doe het zo vulgair mogelijk, dan ben je goed bezig! Dus aan alle lezeressen (of zelfs lezers): oefenen maar! ;-)  

Dag 53: zaterdag

Het is nog wat te vroeg…  Ik had gezegd dat hij pas 1 mei mocht komen… Want vanaf hij er is, geraakt hij niet meer buiten… Maar ik kon hem niet meer tegenhouden: We zijn 27 april en meneertje heimwee is daarnet langsgekomen. 

’t Is niet dat ik lig te blèten in mijn bed terwijl ik naar ‘Don’t Wanna Miss a Thing’, ‘Far Away’ of ‘Love You More’ aan het luisteren ben, dat ik geen hap meer door mijn keel krijg en dat ik elke foto van het leven in België 50 keer op een dag bekijk (maximum 1 keer maar!!)

Maar! Ja… ik ben toch al aan het fantaseren om Deet-vrij te zijn, mijn normale kleren aan te doen, geen zandvoeten te hebben, in mijn zalig bed te slapen, een wijntje/pintje/cola te drinken, mijn 2 lievelingen te knuffelen en gewoon… mijn normale ik weer te zijn :-).

Maar! Genoeg gefantaseerd nu… terug naar Gambia. Vandaag hadden we geen weekend, maar workshop. En het feit dat ik zo hard heb kunnen fantaseren over België (en dergelijke ;-)), zegt genoeg over de workshop…. 

’s Avonds ging het gewoon verder… En Dani had het op één of andere manier ook vlaggen. We keken allebei naar een film: Ik naar ‘What to expect when you’re expecting’, zij naar ‘PS: I love you’.  Dat zij aan het wenen was bij die film… ok, daar kan ik nog inkomen. De man van u dromen die sterft en berichtjes voor u achterlaat na zijn dood, ge zou voor minder zakdoekskes nodig hebben! Maar… 5 vrouwen hun zwangerschap volgen en uiteindelijk bij elke bevalling liggen snotteren... Hopelijk verdwijnt meneertje heimwee weer snel, because I don’t like him :-).

Hierbij wil ik mijn blog van deze week afsluiten! Adios!

Stage

Dag 47: zondag 21 april

Helemaal bekomen van het afgrijselijke avontuur met de slangen gisteren… (‘k heb het over Daniëlle), hebben we vandaag een chill dagske gehouden, zoals bijna elke zondag. De helft van Gambia doet dat uiteindelijk ook… Het internetcafé gaat laat open, er rijden minder bustaxi’s,… Dus waarom zouden wij het niet doen?

Ik ben de dag begonnen op ons dak, niet om te zonnen deze keer maar om arbeid te verrichten! Want mijn kleerkast was opvallend leeg en mijn waszak was dan weer gegroeid… Beneden twee tonnen gezocht en samen met mijn wasproduct en zak naar boven getrokken! Ik zal kort omschrijven hoe het wassen hier is: nutteloos. Ik was mijn kleren die bruin zien van al dat zand hier en… ze komen er nog bruiner uit? Geloof mij, ik schrob alsof mijn leven ervan afhangt en ik ververs 3 keer mijn water en product! Maar geen succes… Ik laat dus 3/4 van mijn kleren achter voor Kumba, voor als ze wat groter is, want thuis loop ik niet zo graag rond met bruine kleren en hier steekt de mode toch niet zo nauw  ;-).

Daarna richting internetcafé en strand… Waar ik dé ring heb gevonden! Éen van de vorige studentes, had hier in het begin van ons verblijf een ring gevonden. Ik zag dat ding en ik was meteen verliefd. Maar ze vertrok voor ze mij het winkeltje kon tonen… En als iets in mijn hoofd zit, zit ik het niet ergens anders ;-)… Dus ik heb mij wekenlang verloren gezocht naar die ring! Dat winkeltje was precies spoorloos verdwenen… Maar! Vandaag, terwijl Dani haar stofje aan het kiezen was en ik even rondliep, heb ik de ring gevonden… Mijn oog viel er gewoon op. Heel mijn dag goed, ik noem dat gewoon: het lot! De juwelier vroeg er 800 Dalasi voor, ik heb hem 5 keer zot verklaard en kon hem uiteindelijk voor 250 kopen ;-) Nu ligt hij schoon te wezen in mijn potje!

Vandaag niet al te veel gebeurd dus, als hét hoogtepunt een ring kopen was…

Dag 48: maandag 

Leuk nieuws voor ons! Teacher Kambi gaf enkele weken geleden tijdens Engels, toen ik dat nog niet overnam, les over ‘Abuko’, een park in Gambia waar beestjes zitten. Kambi vertelde me dat hij graag een uitstap zou doen naar het park maar wist niet hoe hij het moest aanpakken... Na veel aanmoediging van mij heeft hij het vandaag eindelijk aan Annette gevraagd en zij heeft meteen groen licht gegeven! Wat betekent dat? Woensdag gaan we heel de dag naar het park, met mijn kindjes van het derde! En ze moeten heeeelemaal niets betalen!

Daniëlle was natuurlijk zo jaloers dat ik woensdag een lesvrij dagje had en was dan ook eens gaan polsen bij Annette of ze “per ongeluk toch geen extra begeleidster nodig hadden”… uiteraard mocht ze van Annette mee!

Vandaag ging mijn 4^e lesdag in het derde van start.. ik ben zo trots op mezelf dat ik, naast het vierde, al mijn kindjes van het derde al bij naam ken! En geloof mij.. Afrikaanse namen zijn echt niet gemakkelijk! Ik zal je een ideetje geven: Nabilie, Almame, Mabintou, Sainabou, Fatoumata, Zandegay, Haruna,… en zo heb je dan twee klasjes vol verschillende, behalve de 3 Muhammedjes, die moet ik bij achternaam noemen: Ceesay, Conteh en Baldeh! Ey ;-) Schouderklopje voor mezelf, ik dacht het ook!

De kindjes van het derde zijn niet zo eenvoudig… om één of andere reden is het bijten hier “in”. Trof ik vandaag Sainabou aan, wenend op de grond. Het klinkt misschien erg… maar als je kindjes hier ziet wenen en je “betuttelt” ze, houden ze niet op. 3/4 van de tijd zijn het ook krokodillen tranen . Dus je moet hard zijn, wat totaal niet in mijn aard ligt. De eerste keer probeerde ik het met een wenend kleutertje, met een vree zacht stemmetje: “Ooh, what’s wrong? Are you ok? What happened? Don’t cry…” Maar geen avance! Het kind bleef gewoon snikken. Toen ik vervolgens redelijk bruut: “Stop crying, now!” zei, keek ze op en deed ze heel haar verhaal! Kindjes in Afrika zijn hier dus best wat gewoon ;-).

Nu even terug naar Sainabou… ik trof haar dus aan, al wenend, op de grond. Ik ging naar haar toe en vroeg wat er scheelde. “She bit me!”, zei ze en wees naar haar rug. Aangezien ik dat zinnetje elke dag 10 keer hoor, draaide ik eens met mijn ogen, zuchtte ik eens diep en trok ik haar truitje omhoog… maar ze had dus echt een bijtwonde, echte beesten hier die Gambiaanse kinders! Blijkbaar was er een kleuter in haar rug gekropen, had haar gebeten en was snel gaan lopen. “Gelukkig” hebben wij in onze opleiding 2 keer een cursus EHBO gekregen en kon ik mij de pagina van ‘bijtwonde’ nog voorstellen alsof het gisteren was… Ook al was het deze keer geen hond, maar een kind… Ik heb ons Sainabouke dus verzorgd. En ze mocht zelfs in mijn hand knijpen als het pijn deed :-)

Het lesgeven op zich gaat wel ok in het derde.. kan je natuurlijk in de verste verte niet vergelijken met lesgeven België.  Als ik in België een leerjaar zou kunnen kiezen, zou ik voor de grotere kinderen gaan, al heeft elke leeftijd wel zijn charmes. Maar ik vind het zalig dat kinderen al redelijk zelfstandig en verstandig zijn, dat je er al iets zinnigs tegen kunt zeggen. En laat dat nu net het probleem zijn in het derde leerjaar hier! Als ik hen de simpelste opdracht ooit geef, zoals “Copy this sentence”, zitten ze nog 10 minuten naar een leeg blad te staren… Ze begrijpen het nooit, hebben het niet gehoord, hebben duizend keer bevestiging nodig,… ja, vermoeiend is het dus wel! Maar als ik het uiteindelijk na de 8^ste keer heb uitgelegd, komt er schot in de zaak. Dus er is nog hoop voor mijn kleine monkeys! 

De komende namiddagen  vlieg ik weer even naar het vierde, net zoals vandaag! Het zijn echte wildebrassen maar ze zorgen voor dé perfecte afsluiter van mijn dag! Voor die kinderen heb ik koppijn, oorsuizen en de vermoeidheid zeker over! Zalig klasje, maar om mij niet té schuldig te voelen: die van ’t derde zijn ook mijn schatjes hoor! Ik zou niet kunnen kiezen

Ha ja! We hebben dé manier gevonden om lastige kinderen het zwijgen op te leggen als ze ‘tubab’ naar ons roepen op straat. We roepen ‘nietkoenjoel’ terug, dat betekent letterlijk ‘zwarte’ in Wolof. Don’t mess with us kids ;-) Elke keer roepen we het woord terug met een lichte angst dat er één of andere moeder met haar bijl achter ons aan komt!

Dag 49: dinsdag

Hot news uit Gambia: Het heeft geregend deze morgen ! Ik vond het al vrij verdacht dat het zonnetje mij niet wakker maakte deze morgen om half 8… Normaal is dat anders. Onze wekker staat om kwart voor 7, maar wij snoozen dan nog 3 kwartiertjes en dan merk je dat elke 10 minuten de zon je wat meer begint lastig te vallen… Deze morgen dus niet! Het bleef donker, daarom dacht mijn slapend brein dat het nog veel te vroeg was om op te staan. Viel dus dik tegen. We kwamen uit ons kamer en vlogen omver van de wind die door ons huis blies én het was super koud (in Gambiaanse termen dan toch…). Aangezien ons velletje al goed aan Afrika is aangepast, hadden we kiekenvel!  

We stapten buiten en het miezerde… echt regen is dat nu niet, maar we waren toch een beetje verontwaardigd. Want ze hadden in april en mei schitterende temperaturen gegeven en op het moment is het kouder dan in december… Hm! Vreemd!

Kambi was mij vandaag de Gambiaanse krant aan het uitleggen… er is naar schijnt een Imaam (leider van de moskee, remember? ;-)) vermist en heel het land staat hier op zijn kop! Want iemand die vermist is, komt maar 1 keer om de zoveel jaren voor. Ik vond dat het tijd was om Kambi even in te lichten over de zieke geesten die in België rondlopen, en dat zulke voorvallen bij ons maandelijks, misschien wel wekelijks voorvallen. Maar om het extra dramatisch te maken heb ik hem de aller strafste verhalen verteld, zoals Dutroux en De Gelder… Kambi begon terplekke te zweten en begon nog harder te stotteren dan anders: “y-y-y-you s-s-s-serious?” Tja… ‘k vroeg hem dan maar: “Do you still want to live in Belgium with you Belgian wife?”  Maar mijn horrorverhalen hadden hem blijkbaar niet afgeschrokken, want zijn antwoord was nog steeds positief… Gekke Kambi!

De stagedag was vandaag super rustig! Moest enkel Engels geven… en de kindjes waren allemaal goed mee en waren redelijk stil. Dus ik was een gelukkige juf vandaag he! Ze zijn ook echt zot van mij, vind ik leuk natuurlijk :-). Als ik nog maar aanstalten maak om de klas even te verlaten is het al paniek: “Teacher Joyce, where are you going? Are you coming back?” En als ze aan het prutsen zijn en ik begin luidop te tellen tot 3, zie je ze als beesten door de klas rennen om toch maar op die laatste second flink met de armen gekruist op hun plek te zitten. Dat is natuurlijk wel een voordeel aan die kleintjes, daar krijg je dat nog mee gedaan! In het vierde doen ze dat al slenterend… en zou je al moeten tellen tot 20! De kindjes in het derde komen ook nog subtiel knuffelen en ik krijg altijd de breedste en witste lach! Dan begin ik ze al graag te zien natuurlijk, zoveel liefde dat ik er van krijg! 

Dani heeft in haar klas gommetjes uitgedeeld die ze meebracht, elk kind heeft er eentje. Wat zit er zoal tussen? Een auto, een bloem, een bij en… een ansjepansjekevertje! Die kans kon ik dus niet laten liggen en ik heb enkele kinderen van grade 4 het woord ‘ansjepansjekevertje’ aangeleerd! Ge kunt u dus al voorstellen wat de resultaten zijn… heb ik natuurlijk op camera gezet! Elke keer als ik dat beestengommeke in de lucht steek, beginnen ze te giechelen en proberen ze het: “ankiepangiekombatje” Bijna juist…

En nog een weetje:

Ik vertelde vorige keer hoe graag ik meer wou weten over onze directeur haar thuissituatie… wel, toevallig moesten we iemand uit Gambia interviewen, als schooltaak. En wie hebben we genomen? Juist! Perfecte kans natuurlijk om iemand subtiel “uit te horen”. En ze was er heel open over! Ze vertelde dat ze het in het begin moeilijk had met de tweede vrouw, omdat haar man dit al aanbracht voor ze getrouwd waren. Ze zag dit helemaal niet zitten om haar man te delen. Uiteindelijk heeft ze toch toegestemd om haar man een kind te geven. En toen ze Isa voor het eerst ontmoette, was zij al zwanger, wat het nog pijnlijker maakte. Maar het volgende deel van het verhaal ken je al... Nu beziet ze Isa als een goede vriendin, die haar het Gambiaanse leven heeft leren kennen. En ze beschouwen elkaar als familie, mama’s voor de kinderen en spenderen veel tijd samen. Dus vragen zijn beantwoord! Behalve over die tips… durfde ik niet  ;-).

Basi kanam!

Week 7

Salam Ali Koum! Ik weet dat het veel leeswerk zal zijn, maar blame de elektriciteit :-). 

Dag 42: dinsdag

Ik lig, zoals elke avond, in mijn bedje mijn blog te typen van de dag. Maar deze avond heeft iets speciaals! Ik heb zonet na 6 weken… mijn bed ververst!  Klinkt een beetje vuil, ik weet het. Maar weet dat ik mij elke dag goed was en dat ik in een slaapzak slaap ;-) Maar nu ben ik gelukkiger dan ooit en heb ik geen spijt dat ik dit moment heb uitgesteld want ik heb er een nieuw onderlaken en kussensloop opgelegd, recht uit de valies met de heerlijke geur van thuis… en zo had ik er maar eentje meer! ‘k Moet zeggen: Ik riek goe in België! Dan heb ik zin om die Afrikaanse geur even achterwegen te laten. Wat moet je u bij die Afrikaanse geur voorstellen? Stoffig, grauw, zanderig en duf! Als ik thuiskom, ik week mijzelf 12 uur in mijn bad. ;-)

De stagedag verliep vandaag veel vlotter dan gisteren! Gisteren moest ik die ene wiskundeles geven  die ik snel snel in elkaar moest steken… Het ging over de omtrek van figuren berekenen, maar het ging minder vlot dan ik had gehoopt. Sommige kinderen wisten nog niet eens hoe ze een meetlat moesten vasthouden, laat staan gebruiken… je hebt daar als stagiair, zonder mentor in de klas, totaal geen zicht op van die kinderen hun kunnen. Maar na een fail lesje gisteren, leer je wat bij en daarom had ik het vandaag vanaf 0 aangepakt. Even weer back to basics… En met succes! De kinderen konden op het einde van de les figuren meten, figuren tekenen met meetlat en de omtrek ervan berekenen! Ik was fier met de kleine stapjes die ze vooruit gingen. :-)

We hebben hen ook het lied ‘Ik heb de zon zien zakken in de zee’ aangeleerd… super grappig! Het klonk meer als ‘Iek iem die zon zien zakkie ien die zie’, maar moest je het zonder beeld beluisteren, zou je nooit denken dat zwartjes aan het zingen waren! En omdat we toch in de muzikale sfeer zaten, hebben we HET ultieme liedjesboek ‘Eigenwijs’ er even bijgenomen! We hebben het liedje ‘toemba toemba’ naar ‘Kumba Kumba’ omgetoverd, omdat dat hier een bekende meisjesnaam is. Succes gegarandeerd! Terwijl we in canon aan het oefenen waren, hoorden we kinderen uit andere klasjes meezingen met ons!  Vrijdag, tijdens Mikado showen we onze Nederlandse-taal -skills voor de hele school. Als dat niet intercultureel werken is!? ;-)

Thuisgekomen waren we zo afgepeigerd van al dat gezang dat we een half uurtje moesten bekomen op ons dak in het zonnetje… En dat halfuurtje werd een uurtje, en dat uurtje werd ander halfuurtje… Ik was blij dat ik het woord ‘etoooohn’ door Ansu hoorde vallen, want ik had zoals altijd… veel honger! Nietsvermoedend liepen we naar beneden en daar zat… Een nieuw kopke! Mara, bleek ze te heten, een knappe Nederlandse verschijning ;-). Ze werkt hier 4 maanden als stagiair in een bedrijf dat confituur maakt, eens iets anders dan al die leerkrachten hier in huis. Ze verblijft in een compound waar draadloos internet is, dat is echt het enige dat ik heb onthouden! Ze vertelde nog van alles over haar verblijf maar het enigste dat ik bleef horen was: “draadloos internet, draadloos internet,…” ZO jaloers! Zullen wij wel elke woensdagavond een grote wandeling maken door de zandbakken, 20 keer worden aangesproken door Gambianen, op honden trappen en helemaal bezweet aankomen  om op internet te geraken… dat dan nog eens zo traag is als een slak! Ach ja, Mara is welgekomen en gaat misschien zaterdag mee naar de snakefarm! Ja ja, je hoort het goed, slangen in onze nek! ;-)

Dag 43 en 44:

De elektriciteit hangt het een beetje uit de laatste tijd, nu bijvoorbeeld is het donderdagnacht 0:17 uur. Ik stond net op het punt te gaan slapen, maar het licht sprong net aan… de vermoeidheid even verbijten en nog even wat blog typen dan ;-) Hij was al bijna twee dagen uit, dus moeten we van de gelegenheid profiteren.

Ik ga jullie gewoon de belangrijkste gebeurtenissen op een rijtje geven over woensdag en donderdag:

- Stage:  Woensdag ging mijn allereerste stagedag in het derde leerjaar van start. Ik heb met heel veel pijn in mijn hart afscheid genomen van het vierde, en de kindjes van mij. We hadden ons wel al goed gehecht en ook al was het een echt varkensklasje, ik vind hen allemaal topkinderen! Het derde is gans anders… Misschien is het omdat het vierde zo zwaar was maar, het 3^e is de hemel! Eindelijk kinderen die 5 minuten stil kunnen zijn. Teacher Kambi is natuurlijk heel content met mijn komst. Ik heb “eindelijk” classrules ingeschakeld in de klas en een takenverdeling opgesteld zoals : window closer, cleaning lady/boy, book collector,… daar was hem zelf nog niet opgekomen! Zelfs leerkrachten uit andere klassen zijn al komen kijken naar mijn systeem (dat gewoon een simpel A4-papier is) om het over te nemen in hun klas… Begin je het niveau hier nu wat te begrijpen? ;-) Dat is de basis van een klas in België, hier een hele eyeopener!

Dus, door mijn klasregels heb ik de kinderen goed in de hand en moet ik mij echt niet moe maken… Ze luisteren eigenlijk beter naar mij dan naar Kambi. Ik hoef maar tot 3 te tellen of ze lopen naar hun stoel, zitten met hun armen gekruist! Wel een groot verschil tussen het 3^e en 4^e  dus… in het 3^e leerjaar zijn het echt nog “kindjes”. Ze komen u nog knuffelen, willen goed staan bij de juf, wenen omdat iemand hen pijn heeft gedaan… Vandaag had er al iemand een bloedende lip en een beet in haar hoofd… Tja!

Tijdens dode momentjes, als Kambi lesgeeft (ik pak niet alle lessen over, valt dus echt goed mee ;-)), loop ik wat rond of ga ik eens kijken bij onze Dani. Dat is hier allemaal ok, zalig hoor, die losse sfeer! Ik kwam even binnen in het 4e en… al de kinderen begonnen te zingen voor mij! Dan moest ik even op mijn tanden bijten hoor! Ik kreeg al traantjes :-). 

- Ousman, uit het vierde, heeft woensdag een brilletje gekregen. Hij is de enige op school, dus zijn reactie was wel te verwachten… hij wou hem eerst niet opzetten. Daniëlle heeft hem letterlijk op zijne neus moeten zetten en dan bleef hij stokstijf zitten, hij durfde zijn hoofd zelfs niet draaien! Maar het zal een hele verbetering zijn, want het ventje had maar liefst -8. Dat is meer dan het dubbele van mij en ik zie al geen steek zonder mijn lenzen! Hij kan hem dus maar beter opzetten, want het grapje kostte maar liefst 6000 euro! Zijn sponsor en de school hebben dat voor hem betaald. De andere kinderen zijn wel lief voor hem geweest en hebben hem extra veel complimentjes gegeven!

- Woensdagavond was het voetbalmatch. Normaal ging Jainaba, het sportieve alter ego van Joyce, meedoen. Maar het bleek uiteindelijk een mannenmatch te zijn… Daarom heb ik mijn tenueke maar omgewisseld in een hip oranje hoedje met de supporter tekst: “Leievoeders” op.  We hebben nog een andere taak op ons genomen: Dani en ik waren de watergirls. We hebben 40 zakjes water gaan kopen voor de mannen en uitgedeeld na de match. Ons moet ge overal meenemen he!? ;-) Alle  vrouwen stonden aan de kant om te supporteren. Maar blijkbaar niet hard genoeg gesupporterd want… we zijn verloren! :( De teachers hier zijn wel pussy’s hoor. Lamin lag om de 5 minuten tegen de grond… Na de 10^e keer, vroegen we het ons al niet meer af wie die ene persoon nu was die op de grond lag! Het was gewoon al-tijd Lamin! De dag na de match waren alle leerkrachten half gebroken! Ze konden niet meer recht lopen, hadden overal schrammetjes… ai ai ai! Heel de dag gezaag.

We hadden wel een bangelijke supporter tekst: “We will swallow them”…. ’t Zal dan toch voor de volgende keer zijn!

- Groots nieuws! Ik had jullie al verteld dat Stijn een paar Gambianen mocht meenemen naar België… Éen van hen is onze goede vriend, teacher Muhammed geworden van het tweede leerjaar! Stijn ging het vandaag op ONS dak verkondigen aan hem dus…  toevallig of niet, wij gingen ons juist dichtbij installeren he! We hebben dus heel per ongeluk alles goed kunnen volgen ;-). Ik had mij ook zelfs helemaal toevallig net nootjes gaan kopen, om een knabbelke te hebben tijdens hét moment. We wachtten spannend zijn reactie af… Of terwijl ging hij dansen, blèten of in shock zijn. En eerlijk… het was spannender als de meest spannende film die in de cinema speelt nu! Het is uiteindelijk de laatste reactie geworden. Hij heeft er zeker 5 minuten gezeten zonder een woord te zeggen en wij bleven maar wachten op een reactie... Hij heeft natuurlijk meteen “Ja!” gezegd. En toen Stijn zei om het zo snel mogelijk aan zijn familie te vertellen dat hij in juli weg zal gaan, antwoordde hij heel droog: “No, I will tell my wife 5 days before I leave. Otherwise she will be too excited and tell everyone in the village about it!” ‘t Vrouwke en de kindjes zullen blij zijn als ze dat horen… Maar het is een schitterende kans voor hem, en hij is de perfecte keuze! Muhammed is zo’n lieve papa, een geweldige organisator en top entertainer… Hij verdient het echt!

- De stagedag donderdag verliep zalig goed. Ik heb eigenlijk weinig problemen met de kindjes van het derde. De lesjes gaan vlot, ze werken goed mee en het zijn echt lievekes. Dus mij hoor je zeker niet klagen! Terwijl de kinderen aan het werk waren, probeerde ik een gesprekje aan te knopen met Kambi. Hij vroeg me van alles over België, want hij kan zich dat daar niet voorstellen. Zo viel hij helemaal uit de lucht dat enkel een dak boven je hoofd minstens 24000 Dalasi in de maand is, terwijl hij hier maar 4000 Dalasi verdient (100 euro), dat het bijna elke dag regent en dat de mensen op straat niet tegen elkaar spreken! Maar toch bleef hij volhouden… Hij wilt perse naar België komen en met een Vlaams meisje trouwen! Hij begon al aanstalten te maken… zoals elke Gambiaan die naar België wil komen eigenlijk. Dan zeggen we heel simpel: “No no, I’m seeing someone in Belgium”. De eerste vraag dat je dan terugkrijgt: “Is it a Belgian boy?” En als dan “Yes” je antwoord is, haken ze echt meteen af! Handig leugentje dus! ;-)

Dag 45: vrijdag

De kindjes wouden vandaag, tijdens Micado per se de liedjes zingen die ze eerder deze week hadden geleerd. Ze moesten nog een laatste keer goed oefenen en daarom kwam teacher Dani mij uit de klas halen. Ze stak haar hoofd door het venster en haar eerste reactie was: “My God, It’s so quiet in here!”. Ik liep met haar mee naar beneden (ik zit boven, zij beneden) en hoorde op 20m afstand het geluid van het vierde leerjaar... Ik kan echt niet beschrijven wat die kinderen aan het uitspoken waren… Maar het waren beestige toestanden alleszins! Dus mijn nieuw klasje is really heaven for my ears :-).

Het was dus een grote dag voor de kinderen van het vierde vandaag! Na een week repeteren, waren ze klaar om het Nederlandse liedje te zingen voor gans de school tijdens Micado. Ze hebben het schitterend gedaan, iedereen was enthousiast!

’s Avonds zijn Somaya en haar Afrikaanse broers, teacher Muhammed en alle dag- en nachtwakers Ataya komen drinken in Kadjendo! Het was gezellig :-) De Gambiaanse kerels waren ons wel wat beu op de duur, want we hebben heel de avond liggen meezingen met alle melige liedjes op onze Ipods :-)  Tja… beetje heimwee zeker? 

We hebben ook teacher Muhammed al wat klaargestoomd voor België. Ik had hem een Dag Allemaal in zijn handen gestopt om hem al wat te laten wennen aan enkele bekende Belgische figuren. Dat hij niet verschiet van al dat wit thuis ;-). En hij was er echt serieus in aan het bladen… Dus ik vroeg hem: “Muhammed, are you reading?” En als een klein kleutertje antwoordde hij: “No, I’m just looking at the pictures!” Zo een schatje he!

Dag 46: zaterdag

Vroeg (en pijnlijk) opstaan was de boodschap vandaag. Gisteren tot 1 uur Ataya gedronken en melige liedjes gezongen, dus toen de wekker om iets na 7 ging deze morgen… waren we nog even kapot als gisterenavond! En net als die wekker gaat, vind ik dan zo’n zalig plekske op mijn kussen :-) Typisch! Dan probeer ik dat de volgende avond terug te zoeken, maar tevergeefs!

De reden waarom we vandaag zo vroeg moesten opstaan: we gingen naar de snake farm. Ja ja, je leest het goed: slangen! Met Pap, zijn neefje, teacher Muhammed, Mara (de Nederlandse), Somaya en onze gevieren, stapten we in de bustaxi op weg naar de snake farm, die blijkbaar iets te ver weg ligt naar mijn zin. Met z’n tweeën zaten Mara en ik op een half metertje stoel gepropt. Vandaag hebben we haar dan wat beter leren kennen, is een tofke hoor, ze mag nog mee van mij! ;-) Ze was nog wat verlegen in het begin, maar dat heb ik in de bustaxi er letterlijk uit gebabbeld ;-).

Aangekomen in het park, kregen we een gids aangewezen, die ons over alle reptielen in het park wat informatie gaf. Was wel interessant uiteindelijk, ze pakte wel niet op foto’s. Ze stond er altijd met lodderogen op ;-) We hebben heel veel slangen gezien, maar vraag mij geen namen! Ook nog een reuzenschildpad,  minischildpadjes en andere rare beesten. En we mochten een slang in onze nek zetten… De mensjes thuis, die mij kennen, zullen denken: “Oei oei, dat durft ze nooit!” Maar ik moet jullie teleurstellen, want ik heb het gedurfd! Schouderklopje! Bij mij viel dat dus goed mee, zoals bij al de anderen. Behalve bij… Daniëlle natuurlijk. Ik kan niet met woorden uitleggen hoe dat moment was en beelden zeggen meer dan woorden, dus ik heb het gewoon gefilmd! Tranen heb ik al gelachen.

We mochten ook in de kooi gaan van een 4 meter lange slang, wederom vraag mij gene naam! Hij was in ieder geval groot, dik en eng. ‘k Heb hem toch een paar aaikes gegeven op zijn “poep” en ook Muhammed – die enorm bang is van slangen – heeft het gedurfd! Ik moest zijn handje vastpakken en samen de slang wrijven… Zijn commentaar achteraf, heel serieus: “This was the most risky moment in my life! I thought I would never see my hand again!” Moeilijk om zelf serieus te blijven dan…

Na de snake farm zijn we naar Serekundamarket gereden, ja… Serekundamarket a.k.a. de horrormarkt ;-). ‘k Heb het erop gewaagd… Blijkbaar bestond daar nog een ander gedeelte dan de stinkende, gore, vuile, mottige, verschrikkelijke markt, waar ze souvenirs en stofjes zouden hebben! Dus wij gingen op zoek en ja hoor… gevonden! 

Wat hebben Dani en ik daar gekocht? Alle gear om Ataya te maken, om mee te nemen naar huis én een BinBin. Voor de trouwe bloglezers, die de kraaltjes om rond je middel te doen zich nog kunnen herinneren uit de eerste blogberichten, DAT is een BinBin! ‘k Had toen al gezegd dat ik dat ging kopen, en ik hou mij altijd aan mijn woord! De verkoper  en teacher Muhammed waren wel grappig. Het volgende (iets of wat awkward) gesprekje nam plaats:

Verkoper: “Aaah, your tsjoekoeloekoe (boyfriend) will be so happy if you wear this!”

Dani: “She doesn’t have a tsjoekoeloekoe.”

Ik: “No, but maybe when I wear this, I will get one?”

Teacher Muhammed (met lichtvonkjes in zijn ogen): “Yes, you should do that! He will go crazy! And when you wear it at night, he can hear the music of the BinBin and feel it with his hand… It’s so nice and sensual, I really like it!”

…Terwijl stond ik nog altijd dat ding te passen, werd ik een beetje bleek en begon ik mij al lichtjes ongemakkelijk te voelen… Blijkbaar is dat hier nog opwindender als ons knieën. Dus vrouwen, pas op, draag géén BinBin als teacher Muhammed in de buurt is in juli! Ik sta niet in voor de gevolgen als hij “de muziek van de BinBin hoort” ;-)

Stel u er niet te veel bij voor hoor… kindjes van 5 met een kralendoos kunnen ook een BinBin maken! Gewoon een grote rekker met pareltjes aan. Maar eerlijk gezegd.. de mijne is wel nice :-). 

’s Avonds waren we uitgenodigd (mits betaling ;-)) op de toneelvoorstelling van Sera, de dochter van onze directeur Annette. Voor ik de uitleg over het toneel doe, ga ik de thuissituatie van Annette even schetsen: Er was eens een jong meisje, Annette, die op een dag helemaal onverwachts een Gambiaanse man, Lai, leerde kennen. Ze werden meteen verliefd en besloten uiteindelijk om te trouwen. En zoals vele getrouwde koppels, droomden ze van kinderen. Maar…Annette bleek geen kinderen te kunnen krijgen. De Gambiaanse man, Lai, vond dat verschrikkelijk. Aangezien Gambianen graag hun naam verder willen zetten en geen kinderen krijgen, een ramp vinden, zocht Lai naar een tweede vrouw… want dat is toegestaan in Gambia. Hij vond Isatou, een Gambiaanse knappe. Zij trouwden ook en begonnen aan kinderen, terwijl Annette haar man om de twee dagen moest inleveren bij een andere vrouw. Maar nu de clue van het verhaal… je hoort mij al afkomen: Op het moment dat Isatou zwanger was… bleek Annette ook zwanger te zijn. Lai kreeg op enkele weken tijd dus twee kinderen: dochtertje Sera (van Annette) en zoon Taffa (van Isatou). Ondertussen leven ze zo al dertien jaar en zijn er bij Isatou nog 2 nieuwe kinderen gekomen: Annette (Nettie, uit mijn klasje in het derde) en Ebrima (een kleutertje).

Anyway, vandaag gingen we naar het toneel waar de drie oudste kinderen in meespeelde. Het ging over Assepoester, maar dan in de Afrikaanse versie ‘Kumba’. Was echt prachtig gedaan en de kinderen, die meespeelden, hadden echt talent!

Op de terugweg naar huis voelde ik mij even net als Lai, ik zat in de auto, op de achterbank gepropt tussen Isatou en Annette. Ik weet dat ze om de twee nachten Lai afwisselen… maar ze leven wel allemaal onder één dak. Ik vraag mij echt af hoe dat daar nog aan toe gaat…Kijken ze samen tv? Strijken ze samen? Geven ze elkaar bedtips? Ik zou Annette nogal uitvragen hoor, moest ik de kans krijgen! ;-)

Weeral veel meegemaakt dus, Tot de volgende!