Stage

Dag 47: zondag 21 april

Helemaal bekomen van het afgrijselijke avontuur met de slangen gisteren… (‘k heb het over Daniëlle), hebben we vandaag een chill dagske gehouden, zoals bijna elke zondag. De helft van Gambia doet dat uiteindelijk ook… Het internetcafé gaat laat open, er rijden minder bustaxi’s,… Dus waarom zouden wij het niet doen?

Ik ben de dag begonnen op ons dak, niet om te zonnen deze keer maar om arbeid te verrichten! Want mijn kleerkast was opvallend leeg en mijn waszak was dan weer gegroeid… Beneden twee tonnen gezocht en samen met mijn wasproduct en zak naar boven getrokken! Ik zal kort omschrijven hoe het wassen hier is: nutteloos. Ik was mijn kleren die bruin zien van al dat zand hier en… ze komen er nog bruiner uit? Geloof mij, ik schrob alsof mijn leven ervan afhangt en ik ververs 3 keer mijn water en product! Maar geen succes… Ik laat dus 3/4 van mijn kleren achter voor Kumba, voor als ze wat groter is, want thuis loop ik niet zo graag rond met bruine kleren en hier steekt de mode toch niet zo nauw  ;-).

Daarna richting internetcafé en strand… Waar ik dé ring heb gevonden! Éen van de vorige studentes, had hier in het begin van ons verblijf een ring gevonden. Ik zag dat ding en ik was meteen verliefd. Maar ze vertrok voor ze mij het winkeltje kon tonen… En als iets in mijn hoofd zit, zit ik het niet ergens anders ;-)… Dus ik heb mij wekenlang verloren gezocht naar die ring! Dat winkeltje was precies spoorloos verdwenen… Maar! Vandaag, terwijl Dani haar stofje aan het kiezen was en ik even rondliep, heb ik de ring gevonden… Mijn oog viel er gewoon op. Heel mijn dag goed, ik noem dat gewoon: het lot! De juwelier vroeg er 800 Dalasi voor, ik heb hem 5 keer zot verklaard en kon hem uiteindelijk voor 250 kopen ;-) Nu ligt hij schoon te wezen in mijn potje!

Vandaag niet al te veel gebeurd dus, als hét hoogtepunt een ring kopen was…

Dag 48: maandag 

Leuk nieuws voor ons! Teacher Kambi gaf enkele weken geleden tijdens Engels, toen ik dat nog niet overnam, les over ‘Abuko’, een park in Gambia waar beestjes zitten. Kambi vertelde me dat hij graag een uitstap zou doen naar het park maar wist niet hoe hij het moest aanpakken... Na veel aanmoediging van mij heeft hij het vandaag eindelijk aan Annette gevraagd en zij heeft meteen groen licht gegeven! Wat betekent dat? Woensdag gaan we heel de dag naar het park, met mijn kindjes van het derde! En ze moeten heeeelemaal niets betalen!

Daniëlle was natuurlijk zo jaloers dat ik woensdag een lesvrij dagje had en was dan ook eens gaan polsen bij Annette of ze “per ongeluk toch geen extra begeleidster nodig hadden”… uiteraard mocht ze van Annette mee!

Vandaag ging mijn 4^e lesdag in het derde van start.. ik ben zo trots op mezelf dat ik, naast het vierde, al mijn kindjes van het derde al bij naam ken! En geloof mij.. Afrikaanse namen zijn echt niet gemakkelijk! Ik zal je een ideetje geven: Nabilie, Almame, Mabintou, Sainabou, Fatoumata, Zandegay, Haruna,… en zo heb je dan twee klasjes vol verschillende, behalve de 3 Muhammedjes, die moet ik bij achternaam noemen: Ceesay, Conteh en Baldeh! Ey ;-) Schouderklopje voor mezelf, ik dacht het ook!

De kindjes van het derde zijn niet zo eenvoudig… om één of andere reden is het bijten hier “in”. Trof ik vandaag Sainabou aan, wenend op de grond. Het klinkt misschien erg… maar als je kindjes hier ziet wenen en je “betuttelt” ze, houden ze niet op. 3/4 van de tijd zijn het ook krokodillen tranen . Dus je moet hard zijn, wat totaal niet in mijn aard ligt. De eerste keer probeerde ik het met een wenend kleutertje, met een vree zacht stemmetje: “Ooh, what’s wrong? Are you ok? What happened? Don’t cry…” Maar geen avance! Het kind bleef gewoon snikken. Toen ik vervolgens redelijk bruut: “Stop crying, now!” zei, keek ze op en deed ze heel haar verhaal! Kindjes in Afrika zijn hier dus best wat gewoon ;-).

Nu even terug naar Sainabou… ik trof haar dus aan, al wenend, op de grond. Ik ging naar haar toe en vroeg wat er scheelde. “She bit me!”, zei ze en wees naar haar rug. Aangezien ik dat zinnetje elke dag 10 keer hoor, draaide ik eens met mijn ogen, zuchtte ik eens diep en trok ik haar truitje omhoog… maar ze had dus echt een bijtwonde, echte beesten hier die Gambiaanse kinders! Blijkbaar was er een kleuter in haar rug gekropen, had haar gebeten en was snel gaan lopen. “Gelukkig” hebben wij in onze opleiding 2 keer een cursus EHBO gekregen en kon ik mij de pagina van ‘bijtwonde’ nog voorstellen alsof het gisteren was… Ook al was het deze keer geen hond, maar een kind… Ik heb ons Sainabouke dus verzorgd. En ze mocht zelfs in mijn hand knijpen als het pijn deed :-)

Het lesgeven op zich gaat wel ok in het derde.. kan je natuurlijk in de verste verte niet vergelijken met lesgeven België.  Als ik in België een leerjaar zou kunnen kiezen, zou ik voor de grotere kinderen gaan, al heeft elke leeftijd wel zijn charmes. Maar ik vind het zalig dat kinderen al redelijk zelfstandig en verstandig zijn, dat je er al iets zinnigs tegen kunt zeggen. En laat dat nu net het probleem zijn in het derde leerjaar hier! Als ik hen de simpelste opdracht ooit geef, zoals “Copy this sentence”, zitten ze nog 10 minuten naar een leeg blad te staren… Ze begrijpen het nooit, hebben het niet gehoord, hebben duizend keer bevestiging nodig,… ja, vermoeiend is het dus wel! Maar als ik het uiteindelijk na de 8^ste keer heb uitgelegd, komt er schot in de zaak. Dus er is nog hoop voor mijn kleine monkeys! 

De komende namiddagen  vlieg ik weer even naar het vierde, net zoals vandaag! Het zijn echte wildebrassen maar ze zorgen voor dé perfecte afsluiter van mijn dag! Voor die kinderen heb ik koppijn, oorsuizen en de vermoeidheid zeker over! Zalig klasje, maar om mij niet té schuldig te voelen: die van ’t derde zijn ook mijn schatjes hoor! Ik zou niet kunnen kiezen

Ha ja! We hebben dé manier gevonden om lastige kinderen het zwijgen op te leggen als ze ‘tubab’ naar ons roepen op straat. We roepen ‘nietkoenjoel’ terug, dat betekent letterlijk ‘zwarte’ in Wolof. Don’t mess with us kids ;-) Elke keer roepen we het woord terug met een lichte angst dat er één of andere moeder met haar bijl achter ons aan komt!

Dag 49: dinsdag

Hot news uit Gambia: Het heeft geregend deze morgen ! Ik vond het al vrij verdacht dat het zonnetje mij niet wakker maakte deze morgen om half 8… Normaal is dat anders. Onze wekker staat om kwart voor 7, maar wij snoozen dan nog 3 kwartiertjes en dan merk je dat elke 10 minuten de zon je wat meer begint lastig te vallen… Deze morgen dus niet! Het bleef donker, daarom dacht mijn slapend brein dat het nog veel te vroeg was om op te staan. Viel dus dik tegen. We kwamen uit ons kamer en vlogen omver van de wind die door ons huis blies én het was super koud (in Gambiaanse termen dan toch…). Aangezien ons velletje al goed aan Afrika is aangepast, hadden we kiekenvel!  

We stapten buiten en het miezerde… echt regen is dat nu niet, maar we waren toch een beetje verontwaardigd. Want ze hadden in april en mei schitterende temperaturen gegeven en op het moment is het kouder dan in december… Hm! Vreemd!

Kambi was mij vandaag de Gambiaanse krant aan het uitleggen… er is naar schijnt een Imaam (leider van de moskee, remember? ;-)) vermist en heel het land staat hier op zijn kop! Want iemand die vermist is, komt maar 1 keer om de zoveel jaren voor. Ik vond dat het tijd was om Kambi even in te lichten over de zieke geesten die in België rondlopen, en dat zulke voorvallen bij ons maandelijks, misschien wel wekelijks voorvallen. Maar om het extra dramatisch te maken heb ik hem de aller strafste verhalen verteld, zoals Dutroux en De Gelder… Kambi begon terplekke te zweten en begon nog harder te stotteren dan anders: “y-y-y-you s-s-s-serious?” Tja… ‘k vroeg hem dan maar: “Do you still want to live in Belgium with you Belgian wife?”  Maar mijn horrorverhalen hadden hem blijkbaar niet afgeschrokken, want zijn antwoord was nog steeds positief… Gekke Kambi!

De stagedag was vandaag super rustig! Moest enkel Engels geven… en de kindjes waren allemaal goed mee en waren redelijk stil. Dus ik was een gelukkige juf vandaag he! Ze zijn ook echt zot van mij, vind ik leuk natuurlijk :-). Als ik nog maar aanstalten maak om de klas even te verlaten is het al paniek: “Teacher Joyce, where are you going? Are you coming back?” En als ze aan het prutsen zijn en ik begin luidop te tellen tot 3, zie je ze als beesten door de klas rennen om toch maar op die laatste second flink met de armen gekruist op hun plek te zitten. Dat is natuurlijk wel een voordeel aan die kleintjes, daar krijg je dat nog mee gedaan! In het vierde doen ze dat al slenterend… en zou je al moeten tellen tot 20! De kindjes in het derde komen ook nog subtiel knuffelen en ik krijg altijd de breedste en witste lach! Dan begin ik ze al graag te zien natuurlijk, zoveel liefde dat ik er van krijg! 

Dani heeft in haar klas gommetjes uitgedeeld die ze meebracht, elk kind heeft er eentje. Wat zit er zoal tussen? Een auto, een bloem, een bij en… een ansjepansjekevertje! Die kans kon ik dus niet laten liggen en ik heb enkele kinderen van grade 4 het woord ‘ansjepansjekevertje’ aangeleerd! Ge kunt u dus al voorstellen wat de resultaten zijn… heb ik natuurlijk op camera gezet! Elke keer als ik dat beestengommeke in de lucht steek, beginnen ze te giechelen en proberen ze het: “ankiepangiekombatje” Bijna juist…

En nog een weetje:

Ik vertelde vorige keer hoe graag ik meer wou weten over onze directeur haar thuissituatie… wel, toevallig moesten we iemand uit Gambia interviewen, als schooltaak. En wie hebben we genomen? Juist! Perfecte kans natuurlijk om iemand subtiel “uit te horen”. En ze was er heel open over! Ze vertelde dat ze het in het begin moeilijk had met de tweede vrouw, omdat haar man dit al aanbracht voor ze getrouwd waren. Ze zag dit helemaal niet zitten om haar man te delen. Uiteindelijk heeft ze toch toegestemd om haar man een kind te geven. En toen ze Isa voor het eerst ontmoette, was zij al zwanger, wat het nog pijnlijker maakte. Maar het volgende deel van het verhaal ken je al... Nu beziet ze Isa als een goede vriendin, die haar het Gambiaanse leven heeft leren kennen. En ze beschouwen elkaar als familie, mama’s voor de kinderen en spenderen veel tijd samen. Dus vragen zijn beantwoord! Behalve over die tips… durfde ik niet  ;-).

Basi kanam!