Paaskamp

Dag 33: Zondag 7 april

De laatste dag van onze korte paasvakantie zit erop! Morgen begint het paaskamp op onze stageschool…  De kinderen mogen vrij kiezen of ze naar het paaskamp komen of niet, want eigenlijk is het nog vakantie… spijtig genoeg kregen wij die optie niet ;-).

Vanmorgen hadden we, vol goede moed, onze wekker gezet om half 9! Want het werd een drukke dag vandaag en we moesten er dan toch vroeg invliegen… Om half 9 ging mijn wekker af, toen we uiteindelijk onze ogen opendeden was het 10 uur… spreekt voor zich zeker?

Na onze dagelijkse zondaguitstap: het internetcafé, zijn we naar de marktjes van Bakau gereden met de oud-studenten van Artevelde. Man man, daar heb ik al enkele schitterende souvenirs aan de haak geslagen en… blijkt dat ik kan onderhandelen als de beste! Als ik geen leerkracht werd, was ik voor… onderhandelaar gegaan? Heb mijn souvenirs van 700 Dalasi naar 250 gekregen. Heb de verkoopster (jaja, het was inderdaad een vrouw!) eens heel liefjes aangekeken, heb haar verteld dat ik een poor student ben die hier vrijwilligerswerk doet en dat ik zo graag voor mijn mensjes thuis iets wou kopen. Ze smolt, zei: “You’re a really nice girl”en gaf toe…  ik zeg het… it’s magic ;-).

Tijdens de tocht terug naar huis kwam er maar geen taxi of bustaxi voorbij… we bleven maar wandelen en we werden stilaan moe… want Bakau ligt redelijk ver van ons huis. We besloten te liften. Gene paniek, liften is hier anders als in België… niet 1/3 van de autobestuurders zijn pedo’s, verkrachters, moordenaars of dieven… maar die mensen hier verdienen graag een centje bij en doen voor 50 Dalasi werkelijk ALLES. Dus… ook ons meevoeren op hun wagen. We kropen er vanachter op zoals de geitjes en koeien, de hekjes gingen dicht en op die kleine vrachtwagen werden we meegevoerd tot vlak voor ons deur. Zalig met de wind (lees: zand en stof) in ons gezicht! Ik at letterlijk zand, het kraakte in mijn mond. En de jongens genoten er het meest van… op hun gezicht kon je puur geluk aflezen tijdens de rit, precies of ze hadden net een nieuw speelgoedautootje gekregen (als 3 jarigen).

 ‘s Avonds zijn we iets gaan eten in één of andere vuurtoren op het strand… tgoh, na gisteren hield ik mijn hart al vast wat ik deze keer weer voor mijn neus ging krijgen. En ja hoor… ‘t was juist weer een aapke dat ik aan het opeten was i.p.v. kip, maar als je honger hebt… ;-) Na gisteren was mijn mond toch voor 70% verdoofd, dus ik kon er tegen. De terugkeer naar huis was wederom grappig (de terugweg lijkt altijd leuker te zijn als de heenweg), we stapten in een gepimpte taxi met groene en blauwe lichtjes, cd’s op de ruiten gekleefd, 35 geurboompjes aan de achteruitkijkspiegel, 10 foto’s van meneer de president (natuurlijk) en een bangelijke schijf van Boyzone op de achtergrond! Tuurlijk hebben we meegezongen! Tegenwoordig keel ik mee met elk (al dan niet fout) nummer dat ik hoor, dat NIET in het Arabisch is! 

Kortom, een rustige laatste vakantiedag. Nu is het tijd voor mijn dagelijkse avondroutine: een paar afleveringskes ’How I Met Your Mother’, in mijn laken kruipen, mij nestelen in mijne put en naar droomland vertrekken. ;-) 

Dag 34: Maandag

Ik lig al eeuwig, het is 23:34 hier, in mijn bed. Al sinds 21 uur lees ik mijn flairkes met mijn koplampje op mijn hoofd, geen zicht, geloof mij! De elektriciteit is heel de dag weggeweest, maar nu is hij juist terug. Ik zag mijn lichtje van mijn laptop oplichten, ik hoorde iemand “woehoeew!” in het huis roepen en ik wist het gewoon… Altijd een blij weerzien met meneer de elektriciteit. Want als je zo in je bed ligt te nietsen, begin je te denken aan wat je allemaal kan vertellen op je blog, dus perfecte moment om weer aan te springen. ‘k Moet ook even eerlijk, en totaal terzijde, zeggen… mijn bed is precies een stortplaats. Al beschouw ik het eerder als een soort tent/kamp. Ik was daarnet aan het kijken… Ik geef even een opsomming wat er allemaal naast mij ligt ‘s nachts: mp3-oorkes, mijn gsm, mijn ipod, mijn koplamp, mijn opwindlamp (just in case), 2 flairs, een vestje, een tube flexigel, een tube voetengel, een neusspray, pleisters, mijn pil, malarone (malariapil), een zakdoek, mijn bril, een usb-stick en 3 paar sokken. Tijd om op te ruimen misschien? Ik verzamel hier gewoon alles wat ik eventueel ’s nachts nodig kan hebben. En ik doe ALLES om te vermijden uit dat voos muskietennet te komen.

Ok… terug over de dag:

1 woord: pijnlijk! Ik heb het over het opstaan deze morgen… ik ben thuis ook geen goeie “opstaander”. Pas op, ik heb nooit een ochtendhumeur, maar ik kom pas op gang na 10 uur.…Ik bleef liggen tot ik nog 10 minuten had om mij te verfrissen, mijn sloren van de dag te kiezen, mijn haar op een of andere manier in vorm te krijgen en te eten.. Hier hoef je geen stress te hebben om te laat te komen, want je komt écht nooit te laat in Gambia! Gemakkelijk voor mij ;-)

Ik zal jullie uitleggen hoe dat komt: We hebben hier de ‘Gambian time’, een vaste term in dit land, volgens mij staat het zelfs in het woordenboek. Een excuus dat overal wordt gebruikt om te laat te komen, te laat te beginnen, traag te zijn, laat te eten,...  alles wat dus met tijd te maken heeft en in België een ramp zou zijn, is ‘Gambian time’. En door dat excuus moeten wij ons ’s morgens nooit haasten, want alles komt altijd goed.

Het kamp zelf was een ramp vandaag, ik moet eerlijk zijn he. Nogmaals herhaal ik: soms weet ik niet waar het verstand van die leerkrachten hier zit… Na een urenlange algemene introductie over “personal hygiene”, waar ik al lang vertrokken was naar dagdromenland, kwamen we op gang. De groepen werden verdeeld, er kwam een dokter praten (ik geloof écht dat ik slimmer was als hij, wat die allemaal uitkraamde…) en daarna gingen we van start… in de klas, al lesgevend. We konden teacher Kambi, die in onze groep zit, niet laten inzien dat het kamp was en dat een kamp gelijk staat aan buitenactiviteiten, en niet aan saai lesgeven in een klaslokaal. We hebben hem laten zitten met de kinderen, want hij wou niet luisteren en zijn gaan helpen koken beneden! Vanaf morgen nemen wij het in handen ;-). Willen of niet!

We werken met vier: Daniëlle, Kambi, ik en Siaka. Siaka, onze dagwaker in het huis, kerel van 22 met enorm veel muzisch talent en die geen bal Engels kan... Siaka had het verhaal over Aladin en Abou geschreven. We vroegen zijn boek om het even na te kijken… we hebben er gewoon zelf eentje geschreven. Vol taalfouten en we konden zijn geschrift amper lezen. Wel erg hoor want die jongen steekt daar dan zoveel tijd en moeite in, en probeert ook echt zijn best te doen… en dan breekt mijn hart al he, maar ja, het moet in orde zijn.

Ik zal kort even de inhoud van ons verhaal vertellen: Het gaat over Aladin en Abou. Aladin is een vuilaardje en Abou gaat met hulp van de kindjes Aladin leren om zichzelf en zijn omgeving proper te houden.

Toen we, na het kamp, weer thuis kwamen, zaten er enkele leerkrachten bij ons thuis. Assi en haar baby Amadou waren er ook. Amadou is een boze baby, hij kan nooit lachen. Maar, mij is het vandaag wél gelukt. Amadou is 7 maanden oud en kan bijna stappen. Hij nam mijn vingers vast met zijn pollekes en we hebben een stukje gewandeld. Ik had hem nog nooit zo hard zien en horen lachen! Daarna was hij moe, liet zichzelf op de grond zakken en begon stenen op te eten… schuurt zijn maag zeker? Maar mama Assi maakte haar in ieder geval niet druk, “doet hij vaak, komt er wel uit”, zei ze.

’s Avonds, aan tafel, is er besloten dat we begin mei naar de North Bank vertrekken. Dat is in het binnenland van Gambia, uren verwijderd van onze streek. We gaan daar naartoe om een echte Afrikaanse belevenis mee te maken. Dat houdt in: 3 dagen leven, eten en slapen als de armste van de armste in Afrika, waar het bijna 10 graden warmer is dan aan de kuststreek. Inderdaad… ik hou mijn hart al vast maar vind wel dat we dat moeten doen nu we in Afrika zijn. Survival mode: on. Zal jullie dan wel een beschrijving geven van het échte Afrikaans leven.

Dag 35: Dinsdag

Voor ik vertel over mijn dag, wil ik jullie iets anders vertellen. Soms kan ik mij druk maken in de Gambianen hier. Om de vijf minuten spreken ze je aan, vallen ze ja lastig en dan erger ik mij dood aan dat volkje hier. Maar deze week ben ik even verder gaan kijken dan mijn klein wipneusje lang is en heb ik enkele verhalen gehoord, waarvan ik echt even schrok. En dan besef ik dat ik eigenlijk veel respect moet hebben voor vele mensen hier. 

Elke week komt er een man eten bij ons, Ebrima. Hij loopt mank, maar echt erg mank. Volgens mij heeft hij pijn bij elke stap die hij zet. Ik vond Ebrima in het begin een vies ventje, want hij zit altijd vreemd te staren of te lachen naar mij… maar toen hoorde ik zijn verhaal, en brak mijn hart alweer. Ebrima is op een nacht uit zijn bed gevallen, recht op zijn bekken. Zijn bekken waren gebroken en het is nooit meer hersteld. Zijn werk kon hij niet meer uitvoeren, een gezin heeft hij niet. Het heeft hem veel revalidatietijd gekost,  zelfstandig, zonder dokter uiteraard,  om weer een beetje te leren stappen. Hij begon met fietsen, dat was makkelijker. Hij kocht zichzelf een fiets, voor hem een hele investering aangezien hij zo arm is. Na dag 2 werd zijn fiets voor zijn neus gestolen, maar hij kon er niet achteraan lopen. Eigenlijk zit hij al jaren te wachten op zijn dood, want hij heeft niemand meer en kan niet meedraaien in de maatschappij.

Siaka, onze dagwaker, zijn papa is onlangs gestorven. Sindsdien komt de verzorging van gans het gezin komt op zijn nek terecht. Zijn moeder en zussen werken niet, dus hij is de enige die geld binnenbrengt. Hij werkt letterlijk dag en nacht om zijn gezin in leven te houden en slaapt soms maar 2 uur op 2 nachten tijd, dat is genoeg volgens hem.

Er zit een Albinokindje op Nyodema (de buurschool van The Swallow). Op een dag, tijdens Heleen (één van de studentes) aan het lesgeven was, kwam er een man zichzelf voorstellen als de sponsor van het kind. Hij vroeg of hij het kind mocht meenemen om te ondervragen. Heleen was niet zeker en ging het voor de zekerheid vragen. Tegen de tijd dat ze terug was, was de man al verdwenen. Bleek dat er Albino-moordenaars rondlopen, die denken dat albino’s magisch bloed en organen hebben. Ze ontvoeren en vermoorden hen om daarna voor veel geld de “magische” organen en het bloed te verkopen… Gelukkig is Heleen het gaan navragen.

En ik kan nog zo eventjes doorgaan hoor… vooral over de kindjes. Er zijn zoveel kindjes waarvan ik het gewoon niet wil zien hoe ze leven. Ze hebben scheuren in hun kledij, hebben overal wonden, zijn niet gewassen, worden misbruikt thuis, krijgen kinderen op 14 jarige leeftijd,… 

Er is maar één positieve kant aan de levensstijl van de kinderen hier: ze zijn zo zelfstandig en hebben enorm veel verantwoordelijkheidsgevoel. Hier hoor je de kinderen nooit zeggen: “Juuuuf, ik kan dat niet!” (Dé zin van de Vlaamse schoolkinderen). Zij zeuren hier nooit en doen alles met plezier. Plus, je krijgt enorm veel liefde van hen! 

Ok nu over mijn dinsdag hier…

Vandaag ging de tweede dag van start en zoals ik al zei, wij namen het in handen vandaag! Kambi en Siaka hadden NIETS te zeggen gehad en eerlijk… het was leuker dan gisteren! De kinderen hebben zich geamuseerd. Eerst was het teachers’ theatre, daarna hebben we ons zelf-uitgevonden-verhaal voorgelezen, de basis van de maskers gemaakt met de kinderen. Dus mij hoor je niet klagen, bijna niet dan... Want het paaskamp is gelijk aan wachten, weinig regelmaat en honger. De kinderen hebben op verschillende uren pauze, spelen dan soms een uur lang door en het eten is vaak maar klaar rond half 2… Maakt dus dat wij verschrikkelijk veel moeten wachten, zitten, meer wachten en honger lijden. Soms wel saai hoor… dan gaat de dag niet bepaald snel vooruit. Kijk wel uit naar het lesgeven vanaf volgende week, kan ik eindelijk terug echt in actie schieten…

De elektriciteit was weeral heel de dag uit tot half 12 ‘s nachts… Wat wilt dat zeggen? Al twee avonden zonder licht eten (hatelijk), geen water op onze verdieping en je vervelen als je in je bed ligt vanaf half 9…Ik heb alle Flairs herlezen die ik bijhad, alle prentjes erin bestudeerd en ik heb zelfs de kortingsboekjes die erbij zitten van ‘weekendje weg met je lief’, ‘etentje voor twee’, ‘citytrips’,… bekeken… ook al zijn het Flairs van januari en telt de korting niet meer, heb ik geen lief en ook geen centen meer om een citytrip te doen! Maar ja… wat doet een mens anders alleen in zijn bed zonder licht?

Tot volgende keer biekes!