Dag 29: woensdag
Annelies en Tini vertrokken vandaag… Nu zijn we nog met z’n
vier over. Van 15 studenten in het huis naar 4… En even eerlijk? Nu ik weet dat
zij weer naar huis gaan, wil ik ook graag naar huis, voor een weekje of zo en
dan weer terugkeren tot 27 mei :-). Wij tellen al enkele dagen mee af met hen,
zien hen inpakken,… en wij krijgen zo ook het gevoel dat we meegaan naar België…
Maar nee, nog 54 dagen wachten daarvoor ;-). Maar eens dat ze enkele dagen uit
het zicht zijn, verdwijnt dat gevoel wel.
Toch begin ik thuis een beetje te missen… Mijn broer zit nu
so-wie-so te denken: “Kheb het u gezegd he! En ik kom u nie halen zene!” (dat
heeft hij een stuk of 542 keer gezegd voor mijn vertrek). Maar pas op… ik
amuseer mij hier nog altijd hoor! En ik moet hier nog te veel doen, dus ’t is
nog niet mijne tijd. ’t Is ook niet alleen thuis, maar alle kleine dingen rond
“thuis” zoals:
- Mijn twee grote liefdes enthousiast “Jojooooo” horen
roepen, kusjes krijgen, met hen spelen,... Eigenlijk mis ik alles aan die twee biekes!
- Ons mama haar lekker eten – Duh! Spaghetti!
- Mijn té zalig ikea-bed i.p.v. mijne put hier… Mijn bed
maakt een hoek van 120°… mijn ruggenwervel staat krom tegen ik terug ben. Hellooooow
Quasimojoyce!
- Een fris colaatje (Deze cola smaakt op één of andere
manier naar vis – no thanks!)
- Mijn liefste vriendinnen, machuit-avondjes, sushiboot met
de Jules, familiebezoekjes, deftige kleren i.p.v. de sloren die ik nu aanheb,…
- En de volgende dingen geloven ze nooit thuis. Hou jullie
vast….: fietsen en de regen! Serieus, ik zou 100 Dalasi geven om even door de
regen te fietsen.
Langst de ene kant denk ik dan… Die mensen hier leven zo
slecht, dus ik hoef niet te klagen over het gemis, ’t is allemaal maar luxe.
Maar langst de andere kant… wij zijn het zo gewoon, dus ’t is normaal dat je
daar eens aan denkt he! Geen verantwoording nodig, vind ik zo.
Ok, even mijn hoofd uit de wolken halen en terug naar Gambia nu… Vandaag zijn Daniëlle en ik
naar het Monkey Park gegaan. Helemaal alleen! We waren super trots op onszelf… echte independent women ;-). ’t Was schitterend met die aapies. Die lopen
gewoon los in dat bos en komen naar u
gelopen.. Leuk, maar…… toch vertrouwde ik dat boeltje niet altijd. Ik probeerde
zo normaal mogelijk te doen en wat nonchalant rond te lopen. Maar zo’n aapke, ‘k
weet niet hoor, als die ineens hun tanden in u zetten… En ik heb mijn spuitjes
voor hondsdolheid niet laten zetten! Dus de mensen die mij kennen, zullen wel
een beeld hebben van hoe ik daar rondliep… Stijf, geforceerd en altijd op mijn
hoede ;-) But I loved it, ze waren zo schattig!!!
Wou ik zo’n aapje op mijn schouder nemen, sterk zijn voor de
foto… en ik had zo’n kleintje in ’t zicht. ’t Was echt de mooiste tussen al die
lelijkaards. Ik had dus op DAT aapke mijn zinnen gezet en ik wou geen ander! En
elke keer, net voor da kleintje wou springen op mij, kwam er een dikke, grote loebas
in de weg staan… Die ging ik echt niet dragen hoor! Die woog evenveel als mij
;-) Sowieso mijne schouder uit de kom dan. Dus ik zei altijd tegen die gids:
“No, no, no!!! Not that one! He’s too big!”. Na 7 keer was die vent mij kotsbeu
en is gewoon doorgewandeld. Geen aapke op mijn schouder dus… And a tip for the
guide? Haha, I don’t think so!!
Dag 30: donderdag
Ik stond deze morgen op en ik wist het gewoon: dit is dé
dag. Velen zullen niet al te enthousiast zijn voor de reden… maar ik zat in
mijne “flow” vandaag, ik voelde het: Ik heb gewerkt voor school!
Ik moet dat echt voelen ’s morgens wanneer het dé dag is,
anders komt er niets van in huis. Ik kan ook niet uitleggen wanneer het juist
dé dag is. Maar wanneer het niet dé dag is…dan staar ik uren op een blad en daar
wilt niemand zijn tijd aan verspillen. Maar vandaag was het anders… Ik zat vol
ideeën en ging als den TGV vooruit. Resultaat: ik heb afsprakenbladen gemaakt,
takenborden, naamkaartjes, een beloningsysteem uitgewerkt voor de stage en een
verslag voor onze lector getypt over onze eerste maand Gambia. Idd, dacht ik
ook…. schouderklopje voor mezelf!!
Het was dus een saaie, maar productieve dag. Maar veel kan
ik jullie daarover natuurlijk niet vertellen… Soms vind ik dat lastig, dan eet
ik een tapalapa (ik denk het best als ik eet) en denk ik: “Ja, dat moet in mijn
blog!!!” En dan vijf minuten later, als het voedsel op is, heb ik er al van:
“Tgoooh, wat was het nu ook al weer…”
Ik moet jullie wel iets ergs laten weten.... Mijn laptop is
na 5 jaar (ik weet het, oud… maar bij mij word je gewoon oud, ik verzorg hem goed ;-)) aan
het aftakelen… Dokter Bert, de pc-specialist, liet me weten dat er nog weinig
hoop is en het voor één van de dagen zal zijn… Ik ben dus stilletjes aan
afscheid aan het nemen van mijn trouwe maatje. Ik hoop dat hij nog 50 dagen aan
mijn zijde blijft, ondanks zijn harde strijd :-).
Vrijdag, dag 31 a.k.a. “Eerste maand is binnen jongens!!!!!”
Deze morgen vond ik een briefje… ik had het hier geschreven
ter geheugensteuntje van iets. Er stond ‘11/03/13’ op… en ik had zoiets van
“Joyce… toen was je nog een echt Afrikaans groentje!” Dan was ik hier nog maar
5 dagen. Maar langst de andere kant… ’t is gek hoe snel de tijd gaat, want ik
heb dat briefje precies vorige week geschreven. Dus voor jullie het weten fiets
ik weer door de statiestraat!
Even over schooltoestanden nu:
Vandaag ben ik echt weer on the loose gegaan, ’t was weer
zo’n dagje. De voorbereidingen voor het paaskamp, dat maandag begint, zijn
begonnen. We werken op een muzische manier rond het thema ‘hygiëne’. We hebben
al even gebrainstormd en we zijn tot de conclusie gekomen dat we een verhaal
over Aladin en Abou schrijven als rode draad en zij gaan de kinderen leren over
hygiëne. We gaan werken met maskers, theater, dans en zang, beeld,… ja ja, het
belooft leuk te worden! ;-) Maar pas op, creatief nadenken is al soms moeilijk
in België, laat staan hier.. jep, we steken echt ALLES op de warmte!
Het was wel grappig… Dani en ik moeten samenwerken met
Siaka, onze dagwaker die een groot muzisch talent bezit. Wat hij niet bezit…
Talenkennis! Hij kan enkel Frans en Wollof, maar weinig Engels, zegt hij toch…
Misschien vindt hij het gewoon grappig om ons alles met hand en tand te zien
uitleggen. Maar het zorgde wel voor grappige momenten, waar we Engels en Frans
gingen mengen zoals: “Mardi, it’s about les nails.” (echt gebeurd – én… raar
maar waar, dat snapte hij dan wel!)
Voor de hogeschool moeten we hier enkele (lees: té veel) taken
uitvoeren. 1 van die taken is: 4 projecten opstarten die de school hier kan
voortzetten. De projecten die ik ga uitwerken: Hygiëne bevorderen, beloningsysteem
inbrengen, bewegingstussendoortjes en een ‘activity table’ opstellen.
Van een beloningsysteem en bewegingstussendoortjes hebben ze
hier nog nooit gehoord… dus het wordt sowieso een grote uitdaging.
Maar… Voor dat laatste ben ik vandaag aan de slag gegaan!
Wat is dat nu juist een ‘activity table’? (Leerkrachten onder ons, let goed op,
dit komt jullie misschien ook van pas) Dat is een tafel waarop je allerlei
educatieve spelletjes kunt vinden, die de kinderen kunnen nemen na het maken
van een oefening, als er tijd over is… Je begint met bv. 2 en zet er elke week
eentje bij, zodat het uitdagend blijft. Op zo’n tafel kan wel 15
spelletjes vinden, met handleiding,
verbetersleutel. Er zitten groepswerken, partnerwerken en individuele
oefeningen tussen. Kinderen vinden het super, ze vragen er zelfs achter! We
moeten die spelletjes natuurlijk hier allemaal zelf in elkaar knutselen.
Vandaag heb ik een wiskundige memory gemaakt, primitief, tikkeltje slordig,
maar ik ben toch fier! Hier moet je het echt doen met de middelen die je hebt.
Ok, nu even gedaan met het schoolgebeuren!
De Gentse meisjes zijn vandaag weeg een schuifje hoger
geplaatst door mij. Aangezien Pat, onze gastpapa hier, bijna verjaart, hadden
de meisjes een bbq geregeld vandaag. Ma-nne-kes… ’t Is geen geheim dat ik graag
eet, maar dit was niet normaal lekker! Ik heb, zonder zever, 4 volle borden
gegeten. En als dessert: banaan in gesmolten chocolade. Dus jullie paaseieren
raken mijn koude kleren niet meer ;-). Spijtig dat ze maandag al weer weg zijn…
elke vrijdag zo’n bbq weet ik wel te appreciëren.
Voor Pat zijn 65ste verjaardag binnenkort, komen
al hun kinderen naar Gambia, het zijn er vijf. Sommigen brengen partner en/of
kinderen mee. Dus de Kadjendo zal weer goed vol zitten. Gevolg : extra afwas
voor ons, damn! Maar hoe meer zielen, hoe meer vreugd.
Dag 32: Zaterdag
Vandaag helemaal niet on the loose! Ik geraakte niet uit
mijn bed, en als ik niet naar toilet zou moeten gaan, had ik er heel de dag in blijven
liggen. Maar ik ben sterk geweest en heb rond 12 uur de dag dan toch ingezet…
op een Afrikaans tempo dus ;-).
Om 4 uur kwamen alle leerkrachten thee drinken en cake eten.
De Gentse meisjes hadden bananencake, appelcake en notencake gemaakt. ‘k Weet
niet hoe ze het doen… eerst die paaseitjes, dan een bbq, nu cake,… volgens mij
word ik verliefd…
’s Avonds zijn we gaan eten, ter afscheid van (again…). Want
maandag vertrekken ze. Eigenlijk redelijk hard he… dat is al de vierde groep
studenten die wij zien vertrekken! Maar
soit… we waren dus uit eten en met z’n
vier bestelden we een pasta met currysaus en scampi. We kregen dat voor onze
neus, het rook goed, het zag er ok uit,… de eerste hap was hemels, de volgende
was çavakes en toen kwam het… de derde hap was de hel, letterlijk… alles stond
in vuur en vlam. Jana haar oren piekten, Daniëlle haar lippen sprongen open,
Bieke haar tong scheurde en ik kon amper ademen. Bedenk iets heel pikants… doet
dat maal 150, plus 1. En ik wed dat het dan nog niet eens dicht komt… Als er op
een kaart zo’n peperkes naast een gerecht staan… zouden er hier 20 naast staan! Alicia Keys heeft haar ‘Girl on fire’ sowieso gebaseerd op een
gelijkaardig voorval. Hebben we het opgegeten? Nope! Na 10 dappere happen zaten
we als neergeslagen honden aan tafel en we hebben heel de avond geen woord meer
uitgesproken.
Vandaag had ik ook een discussie met de jongens. Ik vroeg
hen of zij het gevoel hadden al “veranderd te zijn”. Aangezien ik al van vele
studenten heb gehoord, eens ze terug in België zijn, zich vaak anders voelen. Of
familieleden die vertellen dat ze hun kind niet meer herkennen. Kortom, ‘k heb
al veel verhalen gehoord van mensen die na een internationale stage niet meer
hetzelfde zijn als ervoor. Maar ik kon mij dat eerst bijna niet
voorstellen. Ik voel mij nog altijd
Joyce, die bang is van alle kleine kruipbeestjes, geen witte bonen lust en bang
is om alleen te wandelen in het donker.. Afrika gaat daar niets aan veranderen. Maar na onze discussie dacht ik eens na. Langst
de andere kant… Ik heb al wat meer geduld, ik kan sneller relativeren en ik heb
rauwe wortelen leren eten... Dus misschien moet ik onze kerels toch gelijk
geven, voor één keer dan, want anders heb ik altijd gelijk natuurlijk ;-). Al
bij al… in dat geval vind ik dat mijn avontuur hier enkel positieve
veranderingen met zich meebrengt dan!
En er zullen uiteindelijk nog meer dingen zijn die onbewust veranderen.
Misschien draag ik mijn babytje binnen enkele jaren ook op mijn rug en haal ik
overal mijn borsten tevoorschijn. Want mannen… als je naar Afrika komt, moet je
een borstje gewoon zijn hoor ;-) Ze zijn
overal: op de bus, in het restaurant tijdens het voorgerecht, als je ’s morgens
thuis je tanden poetst, als je een smakelijke tapalapa met choco eet en ja hoor…
ook als je met hen aan het converseren bent. Ze zijn overal, niet al te
discreet dus je kan er niet naast kijken. En ze zijn vaak niet meer “mooi in
vorm” na 7 zuigelingen, dus stel jullie er maar niet te veel van voor mannen,
sorry!
Met deze gedachte wil ik mijn blogberichtje van deze week
afsluiten. Vakantie zit erop, vanaf maandag onze wekker om 7u en dan begint the
real work.
Duim alvast mee voor ons blogkameraadjes ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten